Heiji's birthday

H+C / romance

ในวันเกิดเฮย์จิมีงานจัดเลี้ยงที่โอซาก้า รันกับโคโกโร่ไปร่วมงานยกเว้นโคนัน
แต่คำพูดจากดร.อากาสะทำให้โคนันเปลี่ยนใจ ในวันเกิดปีนี้พระเจ้ายังเข้าข้างเฮย์จิอยู่นะ

“ “=ช่องคำพูด

‘ ‘=ช่องความคิด

***

RRRrrrrrr

“ฮัลโหล สนง.นักสืบโมริค่ะ”

“หวัดดี รันจัง ฉันเองนะ ฉันเอง”

“คัทซึฮะจัง”

***

น้านดร.อากาสะ

“ฮะๆๆ มิน่าล่ะ ชินอิจิคุงเลยมาหมกตัวอยู่ที่บ้านฉัน ที่แท้รันจังกับโคโกโร่หนีไปโอซาก้าแล้วนี่เอง”ดร.หัวเราะอารมณ์ดีพลางรินกาแฟลงไปบนถ้วยที่อยู่ในมืออีกข้าง

“ก็แหงล่ะดร. คัทซึฮะโทรมา รันจังอย่างงั้นอย่างงี้ สรุปคือวันนี้เป็นวันเกิดเจ้าฮัตโตรินั่นแหละ”โคนันนั่งขัดสมาธิกอดอกอยู่บนโซฟา

“เห เด็กหนุ่มโอซาก้านั่นน่ะเหรอ?แล้วชินอิจิคุงไม่ไปงานวันเกิดเขาด้วยรึไง”

“เรื่องอะไรที่ผมต้องไปด้วยล่ะ น่าเบื่อจะตาย”

“แต่นายหนีมาอยู่เฉยๆที่นี่พวกนั้นจะไม่สงสัยเหรอ”ดร.ยื่นแก้วกาแฟให้โคนัน

“ไม่หรอก ผมบอกรันไปว่าปวดหัวเลยขอบายงานนี้”

“แต่ฉันว่านายน่าจะไปร่วมงานกับเขาหน่อยนา ไหนๆก็เป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ”

“ใครว่าผมสนิทกันหมอนั่น! เจ้าบ้านั่นน่ารำคาญจะตายเจอกันทีไรเป็นเรื่องทุกที”

“ฮ่ะๆๆ พูดงั้นไปมันก็ไม่ถูกนา ไม่ลองนึกดูบ้างล่ะว่าเขาเคยทำอะไรให้บ้างเพราะฉนั้นวันนึงในหนึ่งปีเราควรให้ความสำคัญกับเขาเป็นการขอบคุณด้วย จริงมั้ย”

“ขอบคุณ? ทำอะไรให้?เจ้านั่นมีแต่ทำเรื่องยุ่งๆเท่านั้นแหล่ะ”โคนันบ่นหงุงหงิงก่อนเป่าลมไปที่กาแฟเพื่อลดความร้อนลง

***

ระหว่างทางที่ถอดไปทางสนง.นักสืบ ตะวันที่เรื่มยอแสงฉายมาทางด้านหลังของโคนันที่กำลังเดินอยู่เป็นเงายาว

‘เฮ่อ วันนี้ยัยรันท่าทางจะกลับดึกแล้วเราจะทานอะไรดีล่ะเนี่ย’

ไม่ลองนึกดูล่ะว่าเขาเคยทำอะไรให้บ้าง

‘หือ บ้าน่ะ ดร.จู่ๆก็พูดอะไรไม่รู้ เรื่องไม่เป็นเรื่องคิดไปก็เท่านั้น อย่างเจ้าหมอนั่นมันเคยทำอะไรให้เราบ้างน่ะเหรอ….’

…

ฉันแค่อยากพานายมาเที่ยวโอซาก้าของฉันบ้าง

…เมื่อคืนนี้ฉันฝันไม่ค่อยดี

ช่วยไม่ได้ งั้นฉันให้เครื่องรางนี้ไว้ก็แล้วกัน

…มีงานเปิดตัวเรสเตอรองฉันเลยมาชวนนาย

ว่าไง?ถูกใจแล้วใช่มั้ยที่มา…

จะพาไปกินอุด้งเจ้าอร่อยนะ

…นายไม่เป็นไรใช่มั้ย..คุโด้

…

‘…ฮัตโตริ…’

***

โอซาก้า 23:06บ้านฮัตโตริ

“นี่ พวกนาย ดึกแล้วนะกลับไปได้แล้ว”เสียงเฮย์จิดังขึ้นแข่งกับเสียงเพลงเทคโนที่ดังอยู่ลั่นห้อง

“โด่เอ้ย งานวันเกิดนายทั้งทีเต็มที่หน่อยซี้ 555”เสียงหนึ่งในเพื่อนที่อยู่รวมกันเกือบๆ10คนพูดขึ้น

“นี่ พวกแกเมาน้ำหวานกันเหรอฟะ”เหงื่อเม็อหนึ่งปุดขึ้นมาบนหน้าของเฮย์จิ

“นั่นสิ ฮัตโตริ ไหนๆก็ไหนๆวันนี้ต้องเต็มที่หน่อยสิ”มือคัทซึฮะวางลงบนไหล่ของฮัตโตริ

“เฮ่อ รันจังก็หนีกลับไปตั้งแต่4ทุ่ม ลากคุณลุงโคโกโร่ที่เมาแอ๋กับพ่อของนายไปโตเกียวซะละ แต่ยังไงก็ตามเถอะThe party must go on เฮย์จิ ไปซื้อขนมมาเพิ่มอีก”ในห้องประสานเสียงไชโยขึ้นมาพร้อมกัน

‘พวกนี้เห็นเจ้าของงานเป็นบ๋อยเหรอฟะ’เฮย์จิบ่นอุบอิบในใจ

***

“ขอบคุณมากค่ะ”พนักงานต้อนรับพูดคำปกติตามหลังลูกค้าที่กำลังออกจากร้านพร้อมถุงใส่ขนมห่อใหญ่

‘เฮ่อ วันเกิดปีนี้ต้องมาเป็นเบ๊ชาวบ้าน แย่จริง จริ๊ง’

วันนี้โคนันคุงมาไม่ได้น่ะค่ะ คือแกบอกปวดหัวแต่เช้า

‘…คุโด้…’เสียงลมที่พัดผ่านบ้านคนตอนกลางคืนฟังชัดจนรู้สึกวังเวง

“ฮัตโตริ”เสียงเล็กๆดังมาจากทางข้างหลัง เมื่อเฮย์จิหันไปก็พบ

“คุโด้”

“น่ะ นี่นายมาได้ไงน่ะแล้วพวกลุงล่ะ”

“ฉันมาคนเดียว เพิ่งลงจากชินคังเซ็นเมื่อกี้นี่เอง”

เสียงกระป๋องน้ำกระทบกับแผ่นโลหะที่อยู่ด้านล่างของเครื่องอัตโนมัติ2ครั้ง

“เอ้า คุโด้ กาแฟนะ”

“อื้อ”

“นี่นายไม่สบายไม่ใช่เหรอ”

“…หายแล้วล่ะ…”

“งั้นเหรอ ดีแล้วล่ะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนบ่อยต้องระวังๆหน่อย”เฮย์จิพูดด้วยเสียงที่คลายกังวลผิดจากตอนแรก

‘ทำไมต้องมาโล่งใจกัยเรื่องของเราด้วย’

“แล้วนี่นายมาคนเดียวพวกลุงไม่ว่าเหรอ ดึกขนาดนี้ด้วย”

“…”โคนันไม่ตอบอะไรแต่เอากระป๋องกาแฟอุ่นแนบกับคอตัวเอง

“เฮ้ ตัวนายเย็นเจี๊ยบเลย”เฮย์จิโวยวายขึ้นเมื่อเอามือตัวเองไปแตะหน้าผากโคนัน

“ถึงว่าสิ ดึกขนาดนี้ใส่เสื้อชั้นสองชั้นไม่พอหรอกหนาวตายเลยอย่างงี้หวัดก็ไม่หายกันพอดี ไปบ้านฉันเหอะ”

“อ่ะ ไม่ล่ะคือ…”ก่อนที่โคนันจะพูดจบเสื้อนอกของเฮย์จิก็มาคลุมที่ไหล่ตัวเองแล้ว

“ไปเถอะ คุโด้”

“…”

ไม่ลองนึกดูล่ะว่าเขาเคยทำอะไรให้บ้าง…

***

“ไปไหนมาน่ะ เฮย์จิ เพื่อนๆกับคัทซึฮะจังหนีกลับกันไปหมดแล้วนะ”แม่เฮย์จิยืนเท้าสะเอวรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน

“อ่า…เอ่อ คือ กลับกันหมดแล้วเหรอ”

“แน่ล่ะสิ เล่นหายไปไหนมาตั้งครึ่งค่อนชม. เอ๊ะ นั่น โคนันคุงนี่มาได้ไงจ๊ะก็เมื่อกี้คุณโคโกโร่เพิ่งกลับไปเองไม่ใช่เหรอ”

“สะ สวัสดีครับ”โคนันตอบตะกุกตะกัก

“คือโคนันเขาตามพวกลุงมาฮะแล้วบังเอิญสวนกัน แต่วันนี้ดึกมากแล้วเลยจะขอค้างด้วย”เฮย์จิตอบเสียงใส

“เฮ้ เฮย์จิ ฉันไม่…”โคนันดึงชายเสื้อเฮย์จิลงมากระซิบ

“เอาน่า ไงๆตอนนี้รถไฟเที่ยวสุดท้ายก็หมดแล้ว ยังไงก็ดีกว่าไปนอนรอเที่ยวเช้าที่ชานชลาล่ะกันน่าคุโด้”

***

ที่ห้องรับรองแขก โคนันนั่งอยู่บนฟูกนอนหนานุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเฮย์จิที่ต้องพับทบขึ้นมาหลายชั้น

“ไงคุโด้ ห้องนี่โอเคมั้ย? ห้องนี้ใหญ่ที่สุดแล้วนา อยากได้อะไรอีกมั้ย หมอน? ผ้าห่ม?”เฮย์จิเปิดประตูเลื่อนเข้ามา

“ก็ดีแล้วล่ะ”โคนันหันมา

“งั้นก็เอาล่ะ”เฮย์จิทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆโคนัน”มีเรื่องอะไรเหรอ”

“เห?”

“อ้าว ถ้าไม่มีเรื่องนายจะมาหาฉันดึกๆขนาดนี้ทำไมล่ะ”

“…”

“ไม่มีก็ไม่เป็นไรหรอก”โคนันเงยหน้าขึ้นไปมองเจอหน้าที่ยิ้มแย้มประจำตัวของฮัตโตริที่มองลงมาที่ตัวเองเสมอ”แค่นายมาเที่ยวเฉยๆฉันก็ดีใจแล้วล่ะ เอาล่ะ”เฮย์จิยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปทางที่ตัวเองเข้ามาเมื่อครู่

“ราตรีสวัสดิ์”

“…”

“เดี๋ยว ฮัตโตริ”

“เห”เฮย์จิเอียงคอหันกลับมาก่อนที่ตัวจะพ้นขอบประตู

สายตาโคนันเหลือบไปมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองที่วางอยู่ที่หัวเตียง

24:00

“..Happy birthday..”

โคนันนั่งก้มหน้านิ่ง

‘อ้าาาา พูดไปแล้ว น่าอายชะมัดเลย ดร.นะดร.’

เสียงฝีเท้าก้าวออกไปตามด้วยเสียงปิดประตู

‘เห ฮัตโตริ…’โคนันมองตามไปที่ประตูที่ปิดสนิทที่เป็นต้นเสียง

‘ไม่สนใจเลยเหรอ…หึ ทำเรื่องงี่เง่าลงไปอีกแล้วนะเรา…ช่างเถอะ’โคนันค่อยๆจัดที่นอนก่อนที่จะซุกตัวลงไปในผ้าห่ม

ตึกๆๆ โครม

เสียงวิ่งกับเสียงเปิดประตูบานเดิมที่ดังลั่นทำให้โคนันชะงักก่อนที่ลงไปอยู่ในผ้าห่มทั้งตัวแล้วหันไปทางเดิม เจอกับเฮย์จิที่หอบข้าวของพะรุงพะรังมาเต็มตัว เครื่องเกมส์ ขนม หนังสือฯลฯ

“ไหนๆก็อุตส่าห์มาค้างก็อย่าเพิ่งนอนเลยนะ”เฮย์จิพูดก่อนที่จะโยนข้าวของลงข้างๆตัวแล้วลงนั่งต่อหน้าโคนันอีกรอบ

“เห? นายพูดอะไรของนายน่ะ นี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

“เอาน่า ฉันมีเกมส์ใหม่มาด้วยนะ”

“ไม่เอา ไม่เล่น จะบ้าเรอะ”

“เล่นน่า”

“ไม่!”

“เล่น!”

***

“ตายแล้ว ลูกคนนี้เนี่ย นึกว่าหายไปไหน มานอนกับโคนันคุงที่นี่เอง”แม่ฮัตโตริอยู่ตรงหน้าประตูจากที่ตั้งใจตอนแรกคือจะเรียกโคนันไปทานข้าวเช้าแต่กลับเจอลูกชายตัวเองนอนระเกะระกะอยู่บนฟูกเอาหัวชนกันกับโคนัน

“ข้าวของก็กระจัดกระจายไปหมด อายุเท่าไหร่แล้วนะเนี่ย แต่ เอ ไม่เคยรู้เลยนะว่าเฮย์จิจะชอบเล่นกับเด็กอย่างนี้”

เสียงทีวีที่ยังเปิดทิ้งไว้แสดงว่าไม่ได้ปิดมาเลยทั้งคืน หนังสือ เกมส์ ขนมที่กระจายเกลื่อนกลาดบอกให้รู้ว่าผู้ที่อยู่ในห้องคงยังไม่ได้นอนสักเท่าไหร่

***

“ฮ้าววววว”เสียงหาวประสานกันระหว่างโคนันกันเฮย์จิ

“เพราะนายฉันเลยไม่ได้นอนเลยทั้งคืน”โคนันบ่นหงุบหงิบขณะกำลังรอรถไฟเที่ยวเช้าตอน7โมง

“เอ แล้วใครบอกว่าไม่เล่นๆแต่ไม่ยอมปล่อยจอยเลยทั้งคืนล่ะหือ?”

“…”ไม่มีเสียงตอบจากโคนันแต่ก็ทำให้โคนันจ้องกลับมาเขม็งพร้อมกับหน้าแดง

“เอาน่าๆ เดี๋ยวไปหลับต่อบนรถไฟก็ได้นี่นา วันนี้ก็วันอาทิตย์ยังไงก็ไปหลับต่อที่บ้านก็ได้”

“เหอะ โตป่านนี้ยังมาชวนเล่นนู่นเล่นนี่อีก อายุเท่าไรแล้วนะ”

โคนันเอามือไพล่ไปข้างหลังหันหน้าไปทางชานชลาทิ้งให้เฮย์จิมองตามอยู่ข้างหลัง

“…ก็ถ้าหลับไปก็เหมือนได้อยู่กับนายน้อยลงน่ะสิ..”

“เอ๋”โคนันหันกลับมา

“ปล๊าว ไม่มีอะไรหรอก แหะๆ เอ้า นั่น รถไฟมาแล้วนะ”เฮย์จิเริ่มไก๋ชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางที่รถไฟกำลังวิ่งมา

“ฮัตโต…..”เสียงโคนันถูกกลบไปด้วยเสียงรถไฟ

“เห นายว่าไงนะ ฉันไม่ได้ยินเลย”เฮย์จิเอามือบ้องหูแล้วนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงไปตรงหน้าโคนัน

“…คือ…วันนี้วันเกิดนายแต่…ของขวัญ…ฉัน..”

“โอ๊ย เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก แค่นายมาอวยพรให้ถึงที่นี่ก็…”ก่อนที่คำพูดต่อไปจะออกมา ริมฝีปากเล็กๆของโคนันก็โดนไปที่แก้มข้างขวาของเฮย์จิ

ก่อนที่จะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไรแก้มข้างนั้นก็รู้สึกชาขึ้นมาทันทีแล้วโคนันก็ขึ้นไปบนรถไฟเสียแล้ว

…

***

“ฮัลโหล ดร.ค่ะ โคนันคุงหายไปไหนก็ไม่รู้ค่ะ ไม่ทราบว่าอยู่ที่บ้านดร.รึเปล่าค่ะ”

“เอ๊ะ เอ๋ หนูรัน อะ เอ่อ เอ้อ ใช่ เจ้าชิน เอ้ย โคนันคุงอยู่ที่นี่เองล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ แกบอกว่าอยู่บ้านดึกๆคนเดียวแกกลัวผีน่ะ ฮ่ะๆๆ”

‘เจ้าชินอิจินี่น้า จะไปไหนหัดบอกกันหน่อยสิ ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็หาเรื่องยุ่งให้คนอื่นเหมือนกันล่ะน้า’

THE END