Cool or what?
romance / H+S / shonen-ai
เฮย์จิมีแข่งเคนโด้ที่โอซาก้า เขาเชิญชินอิจิมาดูด้วยแต่ตอนแข่งกลับหาตัวชินอิจิไม่เจอเสียนี่ ชินอิจิหายไปไหน?
แต่ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้เจอกัน แล้วก็เกิดความไม่เข้าใจกันขึ้น ทำไมชินอิจิถึงได้เย็นชากับเฮย์จินักนะ? แล้วทุกอย่างก็คลี่คลายลงเมื่อเฮย์จิรู้ว่าเหตุผลนั้นคืออะไร
 
สนามกีฬากลางจังหวัดโอซาก้าที่ใหญ่โตเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่เฮโลตะโกนเสียงเชียร์แข่งกับสายฝนที่โปรยปรายอยู่ด้านนอก


-...วันนี้คงไม่มาแล้วมั้ง?...-

เด็กหนุ่มชาวคันไซในชุดเคนโด้ที่เตรียมพร้อมจะลงสนามในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามองล่อกแล่กไปมารอบตัว เฮย์จิกวาดตาไปรอบๆอัศจรรย์ ในสนามกีฬาบรรจุผู้ชมเต็มพิกัดที่เข้ามาชมการแข่งขันเคนโด้นัดสำคัญวันนี้ แต่หนึ่งในจำนวนนั้นเฮย์จิกลับไม่พบคนที่เขากำลังมองหาอยู่เลย

"ทำอะไรอยู่ยะ? รีบเตรียมตัวเร็วเข้า คนที่เป็นขุนพลเขาต้องทำตัวให้เรียบร้อยนะ!" เสียงคาซึฮะเรียกให้เฮย์จิกลับมาสนใจในการแข่งขันอีกครั้ง เฮย์จิผยักหน้ารับเป็นพิธีก่อนใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบศรีษะก่อนสวมหมวก

// รอบชิงชนะเลิศ คู่สุดท้าย เชิญนักกีฬาลงสนาม... //

"เฮย์จิ เร็ว เร็ว!! เขาเรียกแล้ว" คาซึฮะโวยวาย มือนึงก็ดึงแขนเสื้อเฮย์จิเป็นพัลวัน
"รู้แล้วน่า ถ้าเธอไม่เลิกดึง ฉันก็จัดเสื้อไม่เสร็จซะที!"
"ก็แหม..."
"เอาล่ะนะ ฉันไปล่ะ" หลังจากเฮย์จิรั้งเชือกในรูสุดท้ายของหมวกเสร็จก็ก้าวเดินลงไปในเขตสนามแข่ง
"เดี๋ยวก่อน เฮย์จิ!"
"อะไรอีกเล่า?"
"มือซ้ายของนายน่ะ ยังเจ็บอยู่มั้ย?"
"หือ?" เฮย์จิกวัดแกว่งมือเจ้าปัญหาไปมา "ไม่เป็นไรหรอกน่า รัดผ้าออกจะแน่นขนาดนั้น"
"ยังไงก็ระวังด้วยนะ เพราะแข่งเมื่อชั่วโมงที่แล้วแท้ๆที่โดนฟันข้อมือตอนเผลอน่ะ อย่างนี้ก็.."คาซึฮะบ่นหน้าเจื่อนๆ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันน่ะซิต้องหงุดหงิดที่ต้องชนะฟาลว์เพราะเจ้านั่นลงมือก่อนสัญญาณ ชนะอย่างเนี้ย เสียศักดิ์ศรีชะมัด"
"...แต่..."
เฮย์จิมองหน้าเพื่อนสาวตัวเอง ทั้งรำคาญทั้งเข้าใจที่เป็นห่วงก่อนทุบหลังให้กำลังใจดังปั่ก
"เอาน่า! จะให้คู่แข่งฉันรู้รึไงว่าเขาได้เปรียบ พูดเรื่องนี้ซะดัง แต่ยังไงฉันก็ชนะอยู่แล้วล่ะ!"
เฮย์จิยิ้มหน้าทะเล้นผ่านซี่ไม้ของหน้ากาก แล้ววิ่งเข้าสนามไป กรรมการสนามบ่นใส่เล็กน้อยที่เฮย์จิทำเสียเวลา

คาซึฮะหน้าหงิก เอามืออ้อมไปลูบหลังที่แทบเคล็ด

***

ผลการแข่งเป็นที่รู้ๆกันอยู่ ถึงเฮย์จิจะเสียเปรียบขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาคว้าถ้วยชนะเลิศลำบากขึ้นเลย

ผู้ชมที่มาเชียร์กู่ร้องดีใจ ยินดีในชัยชนะของเขา กองเชียร์ของฝ่ายตรงข้ามก็ต้อนรับปลอบใจนักกีฬาฝ่ายตัวเองอย่างเงียบๆ คาซึฮะกระโดดตัวลอย ยินดีอยู่กับผู้แข่งในทีมของเฮย์จิอย่างที่สุด

ในขณะที่บรรยากาศกำลังอื้ออึงด้วยเสียงปรบมือ เฮย์จิก็ปลีกตัวออกมาหลังอัศจรรย์เงียบๆเพื่อไปเข้าห้องน้ำล้างเหงื่อที่อยู่เต็มตัว

"พี่คะ? ขอโทษค่ะ ฮัตโตริคุงใช่มั้ยคะ?" เด็กสาวคนนึงเดินเลียบเคียงเข้ามาทักเฮย์จิ ข้างหลังมีเพื่อนสาวอีก2-3คนยืนเกาะหลังทำท่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน

"หือ? ใช่ครับ?"

เด็กสาวทั้งกลุ่มหันหน้ากรี๊ดๆเข้าหากันด้วยความดีใจที่ได้พบนักกีฬาสุดโปรดก่อนยื่นกระดาษสีและเมจิกให้เฮย์จิ

"วันนี้พี่เล่นได้เท่ห์ เก่งมากเลยล่ะคะ พวกหนูติดตามพี่มานานแล้ว!"
"อ่า ขอบใจนะ" เฮย์จิยิ้มตอบ มือลากเมจิกไปมาบนกระดาษที่ซ้อนกันอยู่ 3-4 แผ่น
"ยินดีด้วยนะคะ คราวนี้พี่ก็ชนะเลิศการแข่งนี้ติดต่อกันมา 4 ครั้งแล้วตั้งแต่รุ่นม.ต้น..แต่เสียดายที่ปีที่แล้วได้ข่าวว่าพี่ติดคดีเลยพลาดนัดสำคัญกับโอกิตะคุง แต่ตอนพี่ไขคดีหนูก็ชอบค่ะ!"
"ขอบใจ รู้เยอะจังนะ"เฮย์จิเริ่มยิ้มเจื่อน
"เรื่องของพี่พวกหนูรู้หมดเลยล่ะคะ เนอะ"
แล้วทั้งกลุ่มก็หันหน้าหัวเราะคิกคักให้กัน เฮย์จิเงยหน้าขึ้นมองก่อนถอนลมหายใจเบาๆ เอาล่ะ เหลือใบสุดท้ายละ จะได้ปลีกตัวออกไปได้ซะที

"ไม่ดีใจเหรอคะที่วันนี้ชนะ?" เด็กสาวแว่นคนหนึ่งข้างหลังทักขึ้น
"เห? ทำไมล่ะ?" เฮย์จิเงยหน้าขึ้นมาออกอาการแปลกใจเล็กน้อย
"ก็เห็นพี่ไม่สดชื่นเลย ดูซึมไปด้วยซ้ำ"
"...อ่า คงเหนื่อยนะ เพราะอบอ้าวด้วยมั้ง? ข้างนอกฝนตกนี่" เฮย์จิอธิบายเหตุผล...แต่เหตุผลที่แท้จริงล่ะ?
"คงงั้นแหละค่ะ ขอให้พี่หายเหนื่อยเร็วๆนะคะ พี่ซึมไป แฟนๆอย่างเราก็พลอยไม่สบายใจไปด้วย"
เฮย์จิยิ้มให้นิดๆเป็นคำตอบก่อนยื่นกระดาษทั้งหมดที่เซ็นแล้วให้เด็กสาวคนหนึ่ง

"นั่นสิเนอะ พี่ต้องรักษาตัวนะคะ เพราะว่าต้องมีแฟนๆเป็นห่วงพี่อยู่แยะแน่ๆ อย่างเมื่อกี้มีคนนึงมาไม่ทันแข่งรอบแรกก็จริงแต่ยืนดูการแข่งของพี่ทั้งๆที่ตัวเปียกโชกตลอดครึ่งหลังเลยล่ะคะ"
"เห?" เฮย์จิอุทาน
"อือ จริงเนอะ" อีกคนพูดต่อ "คงมาไม่ทันเพราะติดฝนแน่ๆ แต่เขายืนดูการแข่งของพี่อยู่ข้างล่างอัศจรรย์ที่พวกหนูนั่งตลอดเลยนะคะ ตอนพี่แข่งเสร็จแล้วชนะน่ะ เขายิ้มด้วยแหละ คิกๆ น่ารักดีเหมือนกัน"
"อ่า เขารูปร่างหน้าตาเป็นยังไง พอรู้บ้างมั้ย?" เฮย์จิออกอาการลนขึ้นมาทันทีจนกลุ่มเด็กสาวงง ก่อนจะเฉลยคำถามต่อ
"ก็เป็นผู้ชาย คงประมาณม.ปลายนี่แหละค่ะ ใส่แบบฟอร์มสูทสีม่วงออกน้ำเงินๆ รร.อะไรก็ไม่รู้ แต่ขาว หน้าตาคมคายดีเลยล่ะคะ"
"นั่นสิ เขาคงปลื้มพี่มากเลยแหละ ตอนแข่งเขาก็มองพี่ไม่วางตาเลย แต่พอแข่งจบเขาก็ออกจากฮอลล์นี่ทันที...อ้าว? พี่คะ? พี่จะไปไหนคะ? ข้างนอกฝนยังตกอยู่นะ?"หญิงสาวตะโกนเตือน แต่นักกีฬาโปรดของพวกเธอก็วิ่งออกไปนอกประตูเสียแล้ว...

***

เสียงฝีเท้าที่ย่ำลงไปกลางแอ่งน้ำฝนดังเป็นจังหวะถี่ยิบ เจ้าของเสียงหันซ้ายขวาไปมาเพื่อหาคนที่ตัวเองต้องการพบ จนในที่สุดต้องหยุดชะลอฝีเท้าลงเพื่อมองไปรอบๆตัว แล้วหยุดหอบให้สายฝนโปรยปรายลงบนในหน้าคมของตัวเอง

-...คุโด้...-

"อ้าว? ฮัตโตริ มายืนทำอะไรตรงนี้ คาซึฮะล่ะ?"

ชายหนุ่มในชุดเคนโด้หันไปทางซ้ายมือ เห็นชายหนุ่มอีกคนยืนมองมาที่ตัวเองในชุดสูทที่เปียกปอน

"คุโด้!" เฮย์จิก้าวเท้าจนกึ่งวิ่งมาที่คู่สนทนาของตัวเองทันที "ฉันน่าจะถามนายมากกว่า นายมายืนอะไรตรงนี้?"
"หือ? ฉันก็กำลังจะกลับโตเกียวน่ะสิ"
"แล้วทำไมนายไม่อยู่เจอฉันก่อนเล่า?"
"ถามแปลก? นายชวนฉันมาดูนายแข่งเฉยๆนี่ ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าให้มาคุยด้วย" ชินอิจิกำมือทุบเบาๆลงไปที่บ่าเฮย์จิ หัวเราะออกมาเบาๆ ละอองน้ำตามปลายผมโปรยลงมา
"อืม ยังไงนายก็ชนะแล้ว ฉันก็หมดธุระล่ะนะ"
"บ้าน่า" เฮย์จิตะคอก "นายจะกลับทั้งๆที่นายตัวเปียกขนาดนี้นี่นะ?"
"นายก็เปียกเหมือนกันล่ะน่า ช่วยไม่ได้ ฝนมันตก"
"แต่นายเปียกตั้งแต่เมื่อไหร่? ตั้งแต่ก่อนเข้าไปดูฉันใช่มั้ย?"
ชินอิจิทำหน้าแปลกใจใส่เฮย์จิ
"อือ ก็ใช่ แต่ฉันมาสาย ได้ดูนายแป๊บเดียวเอง พอเข้าไปนายก็ล้มคู่ต่อสู้ในรอบชิงได้ล่ะ เสียเวลามาจริงๆให้ตายสิ"
"...จริงเหรอ?"
"ทำไมล่ะ? จะหาว่าฉันโกหกอะไรรึไง?"
"แต่ถึงยังไงนายก็ต้องไปบ้านฉันก่อน" เฮย์จิออกเสียงขึงขัง
"เห? ทำไมล่ะ?"

ฝ่ามือของเฮย์จิที่นาบไปบนหน้าผากชินอิจิเป็นคำตอบ...

***

"อ้าว? คุโด้คุง มาโอซาก้าด้วยหรือจ๊ะ หือ ตัวเปียกโชกเชียว?" คุณนายชิซึกะออกมาต้อนรับลูกชายกับแขกที่มาเยือนอย่างกะทันหัน
"สวัสดีครับ"ชินอิจิทักทาย
"เอ ดวงตาของหนูคล้ายๆเคยเจอกันมาก่อนนะ?"
"..เอ่อ คือ..."
"พอก่อนดีกว่าครับแม่ เขาตัวเปียกขนาดนี้ยังจะมายืนคุยกันอีก เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี"
"จริงด้วยสินะ ขอโทษจ๊ะ เข้ามาสิมาอาบน้ำก่อน" แม่เฮย์จิเอี้ยวตัวหลีกทางเพื่อเชิญทั้งคู่ขึ้นบ้าน เฮย์จิคว้าข้อมือ
ชินอิจิลากขึ้นไปทันที
"แล้วคาซึฮะล่ะ?" คุณนายชิซึกะถามเรื่องที่นึกขึ้นได้
"ผมกลับมากันก่อนครับ คาซึฮะต้องอยู่เคลียร์อุปกรณ์"
คนถามผยักหน้ารับเชิงเข้าใจ

"เอ้อ นี่ ลูกน่ะก็อาบด้วยนะ ตัวเปียกโชกเชียว"
"ครับ แต่คงทีหลัง เพราะคุโด้น่ะทนหนาวเพราะเปียกฝนมานานกว่าผมเสียอีก"
เฮย์จิตอบทั้งๆที่ไม่ได้หันหลังมาหาผู้ที่เป็นแม่ ความเร็วฝีเท้าก็ไม่ได้ลดลงไปด้วย ส่วนชินอิจิก็ก้มหน้าเล็กน้อยตามหลังไปเงียบๆ ให้คุณนายชิซึกะสงสัยเล็กๆ

***

"คุโด้ ผ้าขนหนูกับชุดฉันวางไว้ด้านนอกนะ"
เฮย์จิตะโกนเข้าไปในห้องอาบน้ำผ่านประตูกระจกฝ้ามัวๆเพราะพื้นผิวที่ขรุขระของมันเองและเพราะไอน้ำร้อน
"อือ ขอบใจ" ชินอิจิที่นั่งแช่ในอ่างน้ำร้อนตอบ
"แล้วนายจะอาบน้ำรึยัง?"
"ไม่ล่ะ นายแช่ให้ตัวอุ่นไปก่อนเถอะ"
ชินอิจิรู้สึกจนมุมที่จะพูดต่อกับเฮย์จิก็นิ่งเงียบไปสักพัก

"...เอ่อ..."
"? มีอะไร?"
"เปล่า?" แล้วเงาของคนที่อยู่อีกด้านก็จางหายไป

-...เฮ้อ อะไรกันนักนะ...-
ผ้าขนหนูเล็กๆที่ใช้ถูตัวถูกชินอิจิเหวี่ยงลงไปในน้ำที่ปลายเท้าดังจ๋อม...

***

พออาบน้ำเสร็จชินอิจิก็ถูกเฮย์จิลากตัวมาที่ห้องนอนสำหรับรับแขก ห้องเดิมที่เคยมานอนในวันเกิดเฮย์จิเมื่อครั้งยังเป็นโคนัน ชุดนอนที่ใส่ยังเป็นชุดนอนเฮย์จิเหมือนเดิม แต่คราวนี้พอดีตัวขึ้นมาก ถึงปลายแขนยังต้องพับทบขึ้นมาหน่อยอยู่ดี

ชินอิจินั่งเหม่อมองออกไปรอบห้อง นั่งคิดเรื่องเก่าๆไปเรื่อยเปื่อยจนเฮย์จิที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูเดินเข้ามา

"เป็นยังไงบ้าง?"
"เป็นอะไร? หมายความว่าไง?"
"โธ่ ก็นายตัวร้อนออกขนาดนั้น ฉันก็ถามสิว่าเป็นยังไงบ้าง?"
"ฉันไม่ได้ตัวร้อนสักหน่อย เอาล่ะ ฉันคิดว่าชุดของฉันคงแห้งแล้วฉันต้องกลับแล้ว"
"ไม่ได้นะ นายนี่อย่าดื้อเรื่องไม่เป็นเรื่องสิ ป่วยก็คือป่วย ต้องพักก่อน เดี๋ยวก็ฟุบไปคาชิงคันเซ็นจนได้"
"แต่ฉันต้องกลับไปเรียนให้ทันพรุ่งนี้!"
"นายขอลาหยุดอีกสักวัน นายไม่สบายนะ!"
"แต่ฉันหยุดตอนเป็นโคนันมามากพอแล้ว ฉันไม่อยากขาดเรียนไปมากกว่านี้นะ!!"
ชินอิจิเริ่มออกอาการหงุดหงิด ในที่สุดเฮย์จิก็พยายามฝืนตัวเขาลงไปนอนบนฟูก

"เอ๊? นี่นายจะทำอะไรอีกล่ะ?"
"ก็นอนลงไปสิ นายต้องพักผ่อนนะ!"
ทั้งคู่นัวเนียกันพัลวัน ชินอิจิที่พยายามขัดขืนไม่ลงไปนอนสุดท้ายก็แพ้ สงสัยเพราะมีพิษไข้จริงๆล่ะมั้ง?

เฮย์จิคว้าผ้าห่มที่ปลายฟูกมาคลุมตัวชินอิจิทันที มือซ้ายกระตุกเล็กน้อย เฮย์จิครางออกมาจากลำคอ
"..อูย..."
"ฮัตโตริ! มือนายเจ็บอีกแล้วเหรอ?"
ชินอิจิดันตัวขึ้นมาเพื่อดูอาการที่มือเฮย์จิทันที แต่ก็ถูกกดลงไปนอนอีกจนได้
"ไม่เป็นไรหรอก คงเพราะยื้อกันเมือกี้นี้น่ะ"
"ขอโทษนะ เพราะฉัน...หากมือนายเป็นอะไรหนักไปใหญ่คงแย่"
ชินอิจิทำหน้าสำนึกผิด
"..."
"หือ? มองหน้าฉันทำไม?"
"นายรู้ได้ไงว่ามือฉันเจ็บ?"
ชินอิจิอึ้งทันที
"ก็..เมื่อกี้นายร้องนี่"
"จริงๆแค่ยื้อกันเมื่อกี้ข้อมือมันไม่ผลิกง่ายๆหรอก แต่นายรู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่ามือฉันเจ็บหนักมาก่อน"
"..."
"ว่าไง?"
"...ไม่แปลกนี่ นายพึ่งแข่งกีฬามา อาจจะบาดเจ็บก็ได้ ฉันก็ทักเผื่อไปอย่างนั้นเอง"
ชินอิจิเริ่มออกอาการละล่ำละลัก
"นายรู้ว่าฉันเจ็บเพราะโดนฟาดที่ข้อมือตอนรอบก่อนชิงใช่มั้ย?"
"เอ๋?"
"นายยืนดูฉันทั้งอย่างนั้นตลอดเกือบชม.ใช่มั้ย? ทั้งๆที่ตัวเปียกอย่างนั้นน่ะนะ?"
"นายพูดอะไรน่ะ? บอกแล้วไงว่าตอนมาถึงนายก็ชนะรอบชิงแล้ว"
"..."
"..?...ฮัตโตริ..."

เฮย์จิก้มหน้านิ่งไป จนชินอิจิรู้สึกใจเสีย
"ฮัตโตริ?"
ชายหนุ่มที่เป็นแขกมาเยือนเอื้อมมือไปที่เฮย์จิที่กำลังก้มหน้าอยู่ แต่เฮย์จิกลับโน้มตัวลงไปโอบชินอิจิที่นอนอยู่บนฟูกแทน

มือสองข้างที่เลื่อนไปกุมไหล่บนฟูกนั้นออกแรงขึ้นให้ทั้งคู่ได้ชิดกันเข้าไปอีก
"...คุโด้..."
ชินอิจิเลิกคิ้วขึ้น หลังจากที่ถูกเฮย์จิก้มลงมากอดอย่างนี้ก็ไม่ได้กระดุกกระดิกตัวเลย ขนาดมือยังค้างอยู่ท่าเดิม เรียกว่ากระดุกกระดิกไม่ได้มากกว่า...
"ฉันดีใจนะที่นายมา"
"...ก็สัญญาไว้แล้วนี่ว่าจะมาดูนายแข่งน่ะ..ถึงจะมาสายไปหน่อยก็เหอะ"
หน้าชินอิจิเริ่มร้อนขึ้นมานิดๆแล้วสิ เพราะพิษไข้รึไง?

เฮย์จิคลายวงแขนลงแล้วลุกขึ้นมานั่งตามเดิม ชินอิจิเบี่ยงหน้าไปอีกทางทันที

"ฉันรู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำให้นายต้องยืนทนหนาวทั้งๆที่ตัวเปียกโชกเพื่อดูฉันแข่งตั้งนาน แต่บอกตรงๆนะว่าฉันดีใจ แต่..."
"?..แต่อะไร?"
"แต่ทำไมนายต้องปฏิเสธมันด้วยล่ะ?"
"..."
ชินอิจิที่ตอนนี้นอนหันหลังให้เฮย์จิรู้สึกสับสนไม่รู้จะตอบยังไงแต่ก็พอเดาสีหน้าที่กำลังเศร้าของคนที่อยู่ข้างหลังได้
ทำเอาชินอิจิรู้สึกผิดอย่างมาก

บรรยากาศในห้องเงียบนิ่งไป ทั้งสองไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรจนเฮย์จิรู้สึกเริ่มกดดัน

"อ่า ไม่เป็นไรหรอกนะ" เขาพยายามคลายบรรยากาศ "ไม่ต้องคิดมากหรอก นายนอนพักไปเถอะ ถ้าหายทันเย็นนี้ ยังไงก็จะไปจองตั๋วรถไฟมาให้ นะคุโด้"
"..."
"คุโด้? เป็นไรรึเปล่า? หันมาหน่อยสิ"
เฮย์จิเอื้อมมือไปจับไหล่คนที่นอนอยู่ แต่ถูกสลัดออก
"คุโด้...ขอโทษนะ"

ไม่มีเสียงของคนที่นอนอยู่ตอบกลับมา เฮย์จิรู้สึกไม่ดีเสียแล้วที่ตัวเองพูดต้อนจนชินอิจิอาจจะโกรธเขาได้ เฮย์จิจึงลุกและจะออกไปจากห้อง

"..เอ่อ..เดี๋ยว..."

ชินอิจิพูดขึ้นทั้งๆที่ยังนอนหันหลังให้

"คือ..มานี่หน่อยสิ"
เฮย์จิเอียงคอฉงน ก่อนทำตามคำขอร้องของชินอิจิแต่โดยดี แล้วเขาก็กลับไปนั่งที่เดิม
"อย่ามองนะ"
"เห?"
ชินอิจิยันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง ใบหน้ายังก้ม ผมที่ยังชื้นๆอยู่ปรกลงมาบังอีก
"บอกว่าอย่ามองไงล่ะ!"
เฮย์จิเองเจออย่างนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไง สุดท้ายก็หันหน้าไปทางอื่นอย่างงงๆ แล้วไหล่เขาก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่วางทาบลงมา

ชินอิจิที่ลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆพักหน้าผากตัวเองลงบนบ่ากว้างของเฮย์จิ เจ้าของร่างยังคงก้มอยู่นิ่งไม่ยอมให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าตัวเองอยู่ดี

"เมื่อกี้..นายถามฉันใช่มั้ย?"
"อ่า..ใช่?"
"นายยังอยากให้ฉันตอบอยู่รึเปล่า?"
"..แน่นอน แต่ถ้า..."
"ยังอยากให้ฉันตอบอยู่รึเปล่า?"ชินอิจิเน้นเสียงเข้มขึ้น
"อื้อ ฉันอยากฟัง"

ทั้งคู่เงียบไป

"...ก็..ฉันไม่ได้อยากทำให้นายต้องเสียใจหรอกนะ ฉันชอบที่เห็นนายดีใจ..."
เฮย์จินั่งฟังอย่างตั้งใจ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
"...แล้วส่วนตัวแล้วฉันก็อยากมาเห็นนายแข่งเหมือนกัน ใช่ ฉันมาตั้งแต่รอบก่อนชิง เห็นนายบาดเจ็บ ฉันห่วงมาก...แต่...แต่ที่ต้องอ้างนู่นอ้างนี่ปฏิเสธก็เพราะ..."
"เพราะ?"
"..."ชินอิจิไม่ตอบ
"เพราะอะไร? คุโด้?"
มือเฮย์จิวางไปที่ปลายคางของชินอิจิที่ยังก้มหน้าอยู่บนไหล่ตนอยู่ ค่อยๆดันใบหน้านั้นให้เงยขึ้นมา แต่สายตาชินอิจิก็ยังไม่ได้สบตากับตน

เมื่อเฮย์จิเห็นหน้าของชินอิจิก็หัวเราะออกมาเบาๆ

"หน้านายแดงใหญ่แล้วนะ เพราะไข้รึเปล่า?"
"บ้า! บ้าสิ!"
ชินอิจิหันตาขวับมาค้อนเฮย์จิทันที แต่พอโดนยิ้มใส่ก็หลบตามาเหมือนเดิม

-ที่ไม่ยอมหันมาเพราะอายหรอกรึ แล้วที่ปฏิเสธเรื่องมาดูการแข็งเสียงแข็งก็คงจะ...-

เฮย์จิหัวเราะ
"หัวเราะอะไรเล่า!...ก็ ก็ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง เพราะฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิง จะให้..ให้... อ้า ไม่รู้! ฉันไม่รู้แล้ว ลืมๆมันไปซะเถอะ นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย!?"

ชินอิจิผลักเฮย์จิออกไป ทำท่าจะล้มตัวลงไปคลุมโปงเพราะความอาย แต่ถูกอีกฝ่ายรั้งตัวไว้ แล้วดึงกลับเข้ามาจูบลงไปที่ริมฝีปากเบาๆ

"ขอบคุณนะ คุโด้ ฉันดีใจที่สุดเลย"
นิ้วเฮย์จิไล้ไปมาบนใบหน้าชินอิจิเล่นอย่างเอ็นดู
"ไม่เกี่ยวกับหญิงหรือชายหรอกนะ วันหลังทำอย่างที่เป็นตัวเองออกมาตรงๆเถอะ นายไม่ชอบเวลาเห็นฉันดีใจหรอกเหรอ?"
"...ไม่ ไม่หรอก"
เฮย์จิหัวเราะ ค่อยๆผ่อนตัวชินอิจิลงไปบนฟูกอีกครั้ง
"เอ้า นอนพักซะทีเถอะ หน้าแดงจนเหมือนเป็นไข้หวัดใหญ่แล้ว"
"หา? อะไรเล่า?"
ชินอิจิออกอาการโวยวาย เฮย์จิยิ่งขำกับความไร้เดียงสา
"อย่างที่บอก หากนายหายทันเย็นนี้ ฉันก็จะจองตั๋วรถไฟให้ โอเคนะ"
ผ้าห่มถูกลากมาคลุมตัวคนที่อยู่ข้างใต้มันเพื่อให้ความอบอุ่น

"...เพราะนาย"
"หือ?"
"...เพราะนายน่ะทำให้ฉันต้องยืนตากฝนแถมทนหนาวแทบตาย คราวนี้จะไล่กลับกันง่ายๆเหรอ?"
"อ้าว?"
"แถมไข้ขึ้นอย่างนี้อีก ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องหยุดเรียนล่ะ เพราะไปก็เรียนไม่รู้เรื่องแน่ๆ"
"จ้าๆๆ โอเค อยู่พรุ่งนี้อีกวันนะ" เฮย์จิยิ้มระรื่น "พรุ่งนี้ฉันก็ได้หยุดหลังแข่งหนึ่งวันเหมือนกัน"

"อือ แล้วก็.."
"แล้วก็?"
"..ถ้าพรุ่งนี้หายทันข้าวเที่ยงล่ะก็ นายต้องพาฉันไปทานอุด้งร้านนั้นด้วย ตั้งแต่ตอนนั้นฉันยังอยากกินอยู่เลย..."
ชินอิจิดึงผ้าห่มขึ้นมาสูงขึ้นอีก เผื่อว่าจะบังหน้าแดงๆของตัวเองไม่ให้เฮย์จิเห็นได้
"เอ อุด้งร้านไหน? นายเคยกินตั้งแต่เมื่อไหร่เรอะ?"
เฮย์จิเย้าจนโดนชินอิจิบ่นใส่ เขารู้ดีว่าชินอิจิกำลังพูดถึงร้านที่เขาเคยพาไปทานตั้งแต่ตอนเป็นโคนัน

เพราะครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ชินอิจิมาเที่ยวบ้านเกิดของเขานั่นเอง (จริงๆแล้วมาครั้งไหนก็จำได้หมดแหละ)

"โอ้ย ล้อเล่นนิดเดียวเอง"
เฮย์จิครวญหลังจากโดนชินอิจิทุบไปที่ต้นขาอย่างแรง
"หึ นายคงเลี้ยงฉันสินะ?"
"เห? จริงอ่ะ บอกตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เอ ที่ฉันเป็นไข้นี่เพราะใครนะ?"
"...ง่า โอเคๆ แล้วจะเลี้ยงให้พุงกางเลย^^;;;"

แล้วทั้งคู่ก็หัวเพราะด้วยกันจนคุณนายชิซึกะมาไล่เฮย์จิออกจากห้องไปเพื่อให้ชินอิจิได้นอนพักผ่อนเอาแรง...


***owari***