Little Red Hood
humour / shonen-ai / H+C
ฟิคที่แปลงมาจากนิทานเด็กดีสุดอมตะอีกเรื่อง
เมื่อโคนันหนูน้อยหมวกแดงต้องไปเยี่ยมคุณตาในกระท่อมกลางป่าเปลี่ยว
หมาป่าใจร้ายเฮย์จิจ้องตระครุบตัวเขาอยู่
หมาป่าจึงวางแผนไปดักรอที่กระท่อมคุณตานั้น...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...(อืม ใครเป็นคนคิดค้นคำนี้ขึ้นมาแหะ? น่าภูมิใจแทนจริงๆที่มีคนเอามันมาใช้ได้เกร่อจนคุ้มค่าขนาดนี้)
ณ กระท่อมไม้หลังหนึ่งใกล้ป่าละเมาะ เป็นกระท่อมน้อยที่ปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายความสงบสุขและไอธรรมชาติ ไก่ที่ปล่อยให้คุ้ยหาของกินหน้าบ้านส่งเสียงกระต๊อกๆไปพร้อมกับขยับหัวขึ้นลง กลิ่นขนมปังที่พึ่งอบเสร็จลอยกรุ่นส่งความหอมยั่วยวนไปกับลมอ่อนยามบ่าย
หญิงสาวในบ้านกำลังดึงถาดขนมปังสีน้ำตาลทองออกมาจากเตาอบด้วยถุงมือกันความร้อน เธอนำน้ำมันเนยมาชโลมทาผิวหน้าของทุกชิ้นจนทั่ว ขนมปังฟูนุ่มก็เปล่งประกายน่าลิ้มลองเป็นที่สุด
"
โคนันคุง โคนันคุงจ๊ะ""
คร้าบ...."หญิงสาวตะโกนเรียกสมาชิกในบ้านอีกคนหนึ่ง สมาชิกตัวน้อยๆก็วิ่งเข้ามาในครัวภายในเวลาไม่นาน เป็นเด็กชายแว่นตาโตๆในชุดกางเกงขาสั้นสีดำสูทสีแดงเลือดนก
"
ขนมปังหอมจังเลยครับ พี่รัน"เด็กชายสูดกลิ่นทำจมูกฟุดฟิด"
จ้าๆ เดี๋ยวโคนันคุงจะได้ทานแน่ๆ แต่ช่วยเอาขนมปังพวกนี้ไปให้กระท่อมนั่นที่อยู่ในป่าก่อนนะจ๊ะ" หญิงสาวที่ชื่อมีความหมายว่ากล้วยไม้ป่ายิ้มให้เด็กชาย มือของเธอจัดแจงนำขนมปังร้อนๆห่อด้วยกระดาษสีขาววางลงบนตะกร้าหวาย ขวดน้ำผึ้ง แยมถั่ว และไวน์องุ่นขวดเล็กๆก็ถูกนำลงไปวางไว้ข้างๆกันก่อนจะคลุมทั้งหมดด้วยผ้าลายสก็อตสีเขียวแดง
ที่หน้าบ้าน เด็กชายกำลังสวมรองเท้าบู๊ตคู่เก่งอยู่อย่างขมักเขม้น หญิงผู้เป็นพี่สาวยืนถือตระกร้าขนมปังอยู่ข้างหลัง
"
เรียบร้อยรึยังจ๊ะ? เชือกรองเท้าผูกดีรึยัง?""
เรียบร้อยแล้วครับ!"เด็กชายกระโดดขึ้นยืน หันตัวกลับมาส่งยิ้มกว้างให้พี่สาว"
เอาล่ะจ๊ะ งั้นฝากด้วยนะ"หญิงสาวยื่นตะกร้าให้เด็กชาย เด็กชายรับตะกร้านั้นมาคล้องแขนอย่างระมัดระวัง"
เอ่อนี่ โคนันคุงจ๊ะ เอาหมวกนี่ไปด้วยนะ ข้างนอกแดดแรงเดี๋ยวไม่สบาย" หญิงสาวคว้าเอาหมวกใบเล็กที่แขวนอยู่ใกล้ๆกรอบรูปตรงทางเข้าประตูมาคลุมศรีษะให้น้องชายตัวเอง เธอจัดแจงผูกเชือกที่คล้องหมวกไว้กับคอให้แน่นหนา เป็นหมวกน่ารักใบเล็กๆที่เธอเย็บเพื่อน้องชายคนนี้อย่างตั้งใจ ปักลายแมวดำลงบนพื้นสีแดงของหมวกที่เข้ากับสูทของน้องเธอตอนนี้"
โคนันคุงจ๊ะ ออกไปข้างนอกน่ะอย่าพูดคุยหรือตามคนแปลกหน้าไปรู้มั้ย?""
คนแปลกหน้า? ใครเหรอครับ"(
อุ โคนันเรื่องนี้ทำไมซื่อจังแหะ^^)"
ก็หมายถึงคนที่เราไม่รู้จักน่ะจ๊ะ มันอันตรายเพราะเราไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน ประสงค์ร้ายกับเรารึเปล่า ดังนั้นโคนันคุงต้องทำตามที่พี่บอกนะจ๊ะ อย่า ตาม ใคร ไป นะ""
ครับผม"เด็กชายตอบรับแข็งขัน ดึงปีกหมวกข้างหลังลงให้ข้างหน้าที่บังสายตาเผยอขึ้น"งั้นผมไปแล้วนะครับ" แต่รันยังไม่ไว้ใจ น้องชายตัวเองน่ารัก น่ากุ๊กกิ๊กขนาดนี้เธอเลยเอาเครื่องช็อตไฟฟ้าแถมให้โคนันไปอีกหนึ่ง"
จ๊ะ รีบกลับมาอย่าเถลไถลนะ โคนันคุง"หญิงสาวโบกมือส่งน้องชายที่หน้าประตูบ้าน เมื่อเด็กชายเดินหายลับไปกับทางเธอก็กลับไปในครัวเพื่อทำธุระอย่างอื่นต่อไป...
"
โอ่ย เบื่อจังเล้ย....."หมาป่าสีน้ำตาลนอนร้องรำพัน กลิ้งเกลือกไปบนพื้นหญ้าให้ปุยขนสีกับใบไม้ไปมาดังกร็อบแกรบ"ทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้...!!"ทันใดนั้น ใบหูทั้งสองของเจ้าหมาป่าก็ตั้งชันขึ้น มันเป็นหูที่ไวเอามากๆ ขณะนี้มันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างซึ่งคนปกติอย่างเราๆจะไม่มีทางได้ยิน แต่ตอนนี้มันกลับได้ยินชัดแจ๋ว...ชัดแจ๋วว่าบางทีอาจจะมีเหยื่อของมันหลงเข้ามาแถวๆถิ่นของมันนี้
"
อ๊ะ เสียงคนเดินที่ทางถนนนี่นา? แต่ทำไมเบาจัง? "หมาป่าวิ่งไปหาต้นเสียงทันทีและชลอฝีเท้า ค่อยๆย่องเข้าไปเบาๆเมื่อใกล้ถึงรัศมีเป้าหมาย มันเลือกพุ่มไม้หนาพุ่มหนึ่งเป็นที่กำบังตัว
เสียงเดินเบาๆที่มันได้ยินก็คือเสียงฝีเท้าของเด็กนั่นเอง เด็กชายโคนันที่กำลังถือตะกร้าขนมปังส่งกลิ่นหอม เดินมองแมกไม้ข้างทางอย่างเพลิดเพลินพลางฮัมเพลงที่ไม่ค่อยเป็นเพลงไปอย่างสุขใจ
หมาป่าสีน้ำตาลจ้องมองเด็กชายตาค้าง น้ำลายสอขึ้นมาในปาก ไม่ใช่เพราะได้กลิ่นขนมปังสดๆที่หอมฟุ้ง แต่เป็นเพราะเด็กชายรูปร่างเล็กๆในสูทและหมวกสีแดงตรงหน้าต่างหาก ผิวขาวที่ขับขึ้นยามต้องแดดที่แทรกลงมาจากแมกไม้ ดวงตากลมโตสีฟ้าหลังแว่นตาอันใหญ่ ริมฝีปากเข้ารูปเปล่งปลั่งเหมือนผลเชอร์รี่ป่า อู้ น่ารักน่าฟัดน่า....(เซ็นเซอร์)....ไปหมด
นี่แหล่ะ เหยื่อที่เฝ้าหามานาน และไม่ได้เจอกันง่ายๆในทางเดินเข้าป่าที่เปลี่ยว ร้างคนผ่านไปมาอย่างนี้ หมาป่าสีน้ำตาลไม่รีรอ กระโดดออกไปขวางหน้าเด็กชายทันที
"
ไงจ๊ะ เด็กน้อย? มาเที่ยวเล่นในป่าเหรอ?"หมาป่าทักทาย ใบหน้ายิ้มกริ่ม"
อ่ะ คุณเป็นใคร?"เด็กชายตกใจที่จู่ๆมีคนมาดักหน้าเลยคว้าเครื่องช๊อตไฟฟ้าขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ ได้ผล หมาป่าตรงหน้าเหงื่อตกและเลิกล้มที่จะเดินเข้ามาใกล้"
แหมๆ อย่าเล่นของอันตรายอย่างนั้นสิ พี่ชายน่ะไม่ทำอะไรหนูหรอก พี่ชื่อฮัตโตริ เฮย์จิ หนูชื่ออะไรจ๊ะ?"....ชิ ใครให้พกมาฟะ? ไม่งั้นก็รวบหัวรวบหางเอาเข้าป่าไปแล้วนะเนี่ย...หมาป่าบ่นในใจ"
ผมไม่บอก พี่สาวไม่ให้ผมพูดกับคนที่ไม่รู้จัก อย่ามายุ่งกับผมนะ หลีกไป"โคนันกดสวิทซ์ขู่ ประกายไฟสีน้ำเงินแล่บออกมาแปร๊บปล๊าบส่งเสียงคำรามน่ากลัว"
แต่ตอนนี้เธอก็รู้จักชื่อฉันแล้วนี่นา อย่างน้อยเธอก็น่าจะบอกชื่อให้ฉันรู้บ้างนะ""
หลีกไป!""
บอกหน่อยเถอะนะ น้า แล้วจะหลีกทางให้..." หมาป่าใช้ลูกอ้อนจนเด็กชายรำคาญ หมาป่ายืนขวางทางอย่านี้ทำให้เขาไปไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องบอกไป...
อุ ชื่อโคนันคุง...หุๆ น่ารักชะมัด...หมาป่าสีน้ำตาลสไตล์คันไซหลีกทางให้ตามสัญญา แต่ก็ยังเดินตามมาข้างๆอยู่ไม่ห่าง
"
คุณอย่าตามผมมานะ"เด็กชายโวยวาย มือยังกำเครื่องป้องกันตัวของตัวเองไว้แน่น"
ฉันมาเดินเป็นเพื่อนไง เดินคนเดียวในป่าเปลี่ยวอย่างนี้อันตรายออก""
คุณนั่นแหล่ะที่อันตราย"หมาป่าหัวเราะ...ระวังตัวแจเชียวนะ...มันคิดพลางส่ายหางไปมา
"
แล้วนี่จะไปไหนเหรอ?โคนันคุง""..."
"
นี่ โคนันคุง""...
คุณเลิกยุ่งกับผมซะที ผมไม่บอกหรอก!!""...
ว้า อย่างนี้ก็แย่สิ กะว่าถ้าโคนันคุงตอบฉันก็จะไปซะที""..."
"
ว่าไง ถ้าบอกล่ะก็ฉันก็จะยอมไปล่ะนะ ถ้าไม่ก็เดินอยู่ด้วยอย่างนี้แหล่ะ"...อย่างน้อยก็จนกว่า แบตเครื่องบ้านั่นจะหมดละฟะ..."...
ไปกระท่อมคุณตาที่อยู่สุดทางนี่ ผมบอกแล้ว คุณไปซะทีสิ!"หมาป่ายิ้มกริ่มที่แผนหลอกถามตัวเองสำเร็จ ก่อนจะเดินเข้าข้างทางจากไป เฮย์จิฉวยโอกาส หนึ่งแว่บหอมแก้มนุ่มๆของโคนันจนถูกไฟฟ้าจี้ให้สะดุ้งเล่นไปหนึ่งยก
...
หึๆๆ เด็กน้อย โคนันคุง รอก่อนเหอะฉันจะกินตัวเธอให้หมดเลย 555...หมาป่าวิ่งฝ่าเข้าไปในดงไม้อย่างรวดเร็ว ใจก็จินตนาการไปถึงแก้มใสๆของเด็กชายที่ตัวเองพึ่งแอบขโมยจูบมาเมื่อกี้ แน่นอนเขาหวังมากกว่านี้แยะ แต่ถ้ามาทำกระรุ่มกระหร่ามตอนนั้นทันทีมีหวังขนจะไม่ได้ไหม้อยู่แค่กระจุกท้องตรงนี้กระจุกเดียวแหงๆ
คิดไปวิ่งไปแป็บเดียวก็หลุดจากป่ามาสู่ลานดินเล็กๆหน้ากระท่อมหลังหนึ่ง ข้างหน้ามีรั้วสั้นๆล้อมกันต้นไม้ป่าไว้ให้รู้ว่านี่เป็นอาณาเขตของเจ้าบ้าน มีต้นไม้พุ่มเล็กๆสองสามพุ่มออกดอกสีชมพูสลับเหลืองบานๆตูมๆอยู่เต็มต้นเป็นฝีมือปลูกของรันนั่นเอง เธอปลูกไว้เพื่อคลายบรรยากาศอึมครึมของป่าทึบที่มีแต่สีเขียวปี๋บังแดดบังลมทั้งปีทั้งชาติและบังแบบบ้านทมึนๆหลังนี้ไปในตัว
"...
นี่สินะ บ้านของคุณตาของโคนันคุงน่ะ...แปลก เราเคยเห็นแต่กระท่อมที่ทำด้วยไม้แต่นี่กลับทำด้วยหินซะแน่นหนา"เฮย์จิเดินดุ่มๆไปรอบบ้าน แม้แต่ประตูก็ยังทำด้วยเหล็กมีช่องเล็กๆเหมือนประตูแมวอยู่ตรงกลางบาน หน้าต่างก็มีซี่กรง ข้างในมีม่านสีหม่นบังไว้เหมือนจะกันให้บ้านหลังนี้แยกออกจากแสงสว่างบนโลกไปชั่วกัปชั่วกัลป์
"...
สงสัยว่าคุณตาคนนี้จะอ่อนแอมาก และกลัวสัตว์ในป่าจะเข้ามาทำร้ายเลยสร้างบ้านอย่างแน่นหนา แต่เอ? ทำไมต้องมาสร้างในป่าอย่างนี้ด้วยละเนี่ย?"แต่ก็เท่านั้นแหล่ะ ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่ตาแก่ในนี้สักหน่อย สิ่งที่เขาต้องการคือแอบเข้าในบ้านและรอเด็กชายตัวน้อยๆหลงเข้ามาติดกับต่างหาก หากเขาปลอมตัวเป็นคุณตาอยู่ในบ้าน เด็กชายต้องประมาทและเปิดช่องว่างให้เขาจัดการแน่ๆ แถมในนี้ก็ต้องมีเตียงแหงๆ ดีกว่าพื้นดินพื้นหญ้าในป่าแยะ เหอๆ
อืม แผนการนี่จะสำเร็จได้อย่างแรกก็ต้องเข้าไปในบ้านให้ได้เสียก่อน จัดการคุณตาให้เรียบร้อย คนแก่หนังเหี่ยวไม่มีอะไรน่าสนใจ กินก็ติดฟัน กลิ่นเนื้อพะอืดพะอมคอ เฮย์จิคิดว่าจะฆ่าทิ้งแล้วเอาไปโยนๆกองไว้ในป่า
เอาล่ะ เริ่มแผนการได้...แววตาสีเขียวมรกตของหมาป่าเผยแววเจ้าเล่ห์อย่างชั่วร้ายออกมาจากเรียวตาที่ล้อมรอบไปด้วยขนสีน้ำตาลของตัวเอง
"
สวัสดีครับ คุณตา ผมโคนันคุงคับ" เฮย์จิเคาะประตูเหล็กด้วยหินเบาๆเป็นเสียงดังกังวานให้คนข้างในรู้ตัว ตอนแรกเขาใช้อุ้งมือเขานี่แหล่ะเคาะ แต่มันเจ็บชิบเป๋ง"..."
"
คุณตาคับ?" เฮย์จิใส่ลูกอีเดียตลงคอเพื่อหลอกให้คุณตาข้างในตายใจ"...
โคนัน..เรอะ?...""
คับผม"...อืม ผ่านไปเปลาะนึง..."ผมมาเยี่ยมคุณตาคับ ผมเอาอาหารมาฝาก ช่วยเปิดประตูให้ผมหน่อยสิคับ""..."
"
คุณตา?""...
เปิดประตู..?""
คับ""
ทำไมล่ะ?""
ผมจะได้เอาอาหารไปให้คุณตาไงครับ"...ถามทำไมฟะ? เจ้าเบื้อกนี่ เฮย์จิคิด"...........
ทำไมเสียงของเธอถึงใหญ่ขนาดนั้นหล่ะ?...""...
อ่า ผมเป็นหวัดน่ะคับ แต่ไม่ใช่ไข้หวัดซาร์นะคับ ผมไม่เอามาติดคุณตาหรอก""...
อืม...แล้วทำไมเสียงเคาะประตูมันอยู่สูงนักล่ะ เธอพึ่งจะ 7 ขวบ สูงไม่เท่าไหร่เองไม่ใช่เรอะ?...""...
อ่า...."...เอาไงดีล่ะตู..."คือว่าผมเอาท่อนไม้มารองขาน่ะคับ เพราะ...เพราะว่า...ผมอยากเล่นอ่ะ"เหตุผลเบ่ยเห่ยมาก เจ้าตัวที่พูดออกมายังคิดอย่างนั้น ตายละวา ตาแก่นี่จะหลงกลเรามั้ยหนอ?
"..."
"คุณตาคับ?"
คนข้างในเงียบเสียงไป...หรือว่าเขาสงสัยเราแล้ว! เฮย์จิใจตุ้มๆต่อมๆ
"...
หึ...อย่างนั้นหรอกเหรอ?โคนันคุง"..???..
อุ เชื่อวุ้ย เหอๆ ตาแก่นี่ไม่ฉลาดเท่าไหร่นี่หว่า..."
แล้วเอาอะไรมาให้ฉันล่ะ?""
อาหารคับ ผมเอาขนมปังร้อนๆที่พึ่งอบเสร็จมาฝาก หอมน่ากินมากคับ""
ขนมปังร้อนๆ? ทำไมฉันไม่ได้กลิ่นมันเลยล่ะ อย่างน้อยกลิ่นมันก็น่าจะลอยเข้าทางช่องระบายอากาศบนประตูบ้างนะ""...
อ่า...พี่...พี่สาวผมเขาห่อแน่นน่ะคับเลยไม่มีกลิ่นออกมา สงสัยพี่สาวคงจะกลัวฝุ่นเข้าน่ะคับ"...
จะถามอีกนานมั้ยฟะเนี่ย?..."
คุณตาคับ เปิดประตูให้ผมเข้าเถอะคับ""..."
"
คุณตา.....า อา...อา.....""...
จะเข้ามาเหรอ?""
คับ!"...ให้เข้าซะทีสิฟะ!"
ฉันไม่มีกุญแจหรอก ถ้าจะเข้าล่ะก็ สะเดาะกลอนที่อยู่ข้างนอกสิ"เฮย์จิมองไปที่ลูกบิดประตู เวร กลอนมันอยู่ข้างนอกนี่หว่า แล้วเราจะมาตอบ108คำถามหากล้วยหอมกล้วยน้ำหว้าอะไรฟะ?
แกร็ก!
"ผมขออนุญาติเข้าไปแล้วนะคร้าบบบ"
กลอนถูกสะเดาะออกอย่างยากเย็น เสียงเหล็กสีกันแสบแก้วหูบาดไปถึงใจ เศษสนิมร่วงกราว เฮย์จิค่อยๆเปิดประตูเหล็กอันหนักอึ้งที่ส่งเสียงครางเอี๊ยดอ๊าด ไอเย็นในบ้านวิ่งเข้ามากระทบจนแม้แต่หมาป่าที่มีขนปกคลุมอย่างเขายังรู้สึกหนาว เสียงใบไม้สีกันดังราวกับเสียงซอที่ไม่มีโน๊ตกำกับดังก้องไปทั่วป่า เฮย์จิค่อยๆสาวเท้าก้าวเข้าไปในห้องที่มืดมิดนั่น...
....โชคดีจริงๆที่ในห้องมันมืด อย่างนี้ ตาแก่คงไม่สังเกตุเห็นหรอกนะว่าเราไม่ใช่หลานจริงๆของแก หึๆ คราวนี้แหล่ะ โคนันคุงเอ๋ย เสร็จเราแน่ เหอๆ...
เคร้ง!...ทางเดียวที่แสงสว่างจะลอดเข้าไปในห้องนั้นได้ถูกปิดลง
"
อะไรนะโคนันคุง? เจ้านั่นไม่ยอมทานอาหารที่ไปส่งให้เหรอ?""
ครับ เขาบอกว่าเขาอิ่มแล้วอ่ะ"โคนันเอาตะกร้าที่ตนต้องแบกไปและแบกกลับมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะถอดหมวกที่คลุมศรีษะตัวเองออก"
อืม...แต่แปลก เขาไปหาอาหารมาจากไหนนะ?""
อาจจะเป็นหนูก็ได้นะครับ""
โอ๊ย อย่างเขาเหรอจะกินหนู ถึงจะกินเข้าไปจริงแต่ว่าคงไม่อิ่มท้องขนาดปฏิเสธอาหารที่พี่ให้เอาไปให้อย่างนี้หรอก แล้วเขาไม่เอาอะไรไปบ้างเลยเหรอ?""
เขาขอแต่ไวน์องุ่นน่ะครับ ผมก็ส่งผ่านไปทางช่องที่บานประตู""
ดีมากจ๊ะ...อืม....โคนันคุง ตอนไปประตูเรียบร้อยดีมั้ย?""
เรียบร้อยดีนี่ครับ เพราะยังไงประตูนั่นก็ล็อกอัตโนมัติอยู่แล้วหนิ ถึงใครๆจะเปิดมันจากข้างนอกได้ตามสะดวกแต่พอปิดปุ๊บกลอนมันก็จะปิดเองทันทีเลย""
นั่นสินะ...แต่ยังไงก็เหอะ ชาวบ้านแถวนี้ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าเฉียดเข้าไปในกระท่อมนั่นหรอกเนาะ"หญิงสาวเปรย ก้มมองดุในตะกร้าพลางถอนหายใจ เฮ้อ ขนมปังดีๆที่เธออุตส่าห์อบเย็นชืดหมดแล้ว"
ครับ ก็เพราะเราขัง"เขา"เอาไว้นี่นา ถึงจะล่ามเอาไว้ข้างในอย่างแน่นหนาแต่ก็ไม่มีใครกล้าไปแหยมหรอกครับ""
ก็มีแต่พวกคนโง่ๆเท่านั้นแหล่ะเนอะที่ไปแถวๆที่คุมขังนั่นน่ะ เออนี่โคนันคุง ตานั่นบอกอะไรอีกบ้างมั้ย?""
ครับ เขาบอกว่าช่วงนี้ไม่ต้องส่งอาหารไปให้ก็ได้เพราะเขาได้เหยื่อตัวใหญ่ที่จะกินไปได้อีกหลายวัน แต่ว่าให้ช่วยไปเอากองขนออกมาจากห้องให้เขาหน่อย มันฟุ้งข้างในมันทำให้เขาคันจมูกน่ะครับ""...
เชอะ โดนขังอยู่แท้ๆยังเรื่องมากอีกนะ...เอาเถอะ โคนันคุง เรื่องนั้นค่อยว่ากันทีหลัง มาทานอาหารเย็นกันก่อนเถอะ เร็ว...เอ๊ะ โคนันคุง""
ครับ?""
วันนี้ได้เจอคนแปลกหน้าบ้างมั้ย?""
เจอครับ มาจอแจกะผมตั้งนานสองนานแต่เขาก็หายตัวไปละ ไม่รู้ไปไหน"หญิงสาวซักถามและอบรมเด็กชายอีกเล็กน้อย ทั้งคู่เดินเข้าในห้องครัวที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ทั้งสตู ชีส และขนมปังอบใหม่ของวันนี้...แต่ว่ามันคงไม่จำเป็นสำหรับ"คุณตา"หรือ"ยีน"ที่อยู่ในกระท่อมหลังนั้นไปอีกหลายวันทีเดียวแหล่ะ...
***end***