Around The Pot

ฤดูร้อนมาถึงแล้ว แสงแดดจัดจ้านส่องลงมาไล่ไอเย็นของฤดูก่อนให้อบอุ่นจนอาจจะร้อนไปสักหน่อย แต่ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกคึกคักและกระฉับกระเฉง พากันออกมาทำกิจกรรมนอกบ้านกันควั่กไคว่

อา...ไอศกรีมในมือหวานอร่อยกว่าทุกที ยามเมื่อความเย็นสัมผัสปลายลิ้นให้ได้ดับร้อนจากภายใน แอร์เย็นในห้างก็เย็นฉ่ำ สบายตัวเป็นที่สุด ร้านรวงต่างจัดดิสเพลย์หน้าร้านต้อนรับฤดูนี้เป็นรูปแบบสีสันสดใส ต่างงัดไอเดียหลากหลายออกมาใช้เพื่อให้ตัวเองโดดเด่น เป็นที่เพลิดเพลินเจริญตาของคนเดินไปมา สาวๆนุ่งน้อยห่มน้อยอวดเนื้อหนังเผยเห็นเรียวขาขาวสวยๆ

ใช่แล้ว บรรยายมาเยิ่นเย้อตั้งกี่บรรทัดสรุปคือวันนี้ช่างเป็นวันที่สวยงามและพิเศษ.............โดยเฉพาะเมื่อมี...

"ตกลงจะไปไหนกันต่อดี ฮัตโตริ?"

อยู่ข้างๆ...

แหมมมมมม........ มันแสนจะชื่นใจ เด็กผู้ชายที่มีดวงตากลมโตสีเดียวกับท้องฟ้า ร่างเล็กๆสวมใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดเนื้อบางสีน้ำเงินเข้ม หมวกแก็ปใบเล็กๆป้องกันไม่ให้แสงแดดรบกวนแก้มเนียนๆ ถึงจะอยู่ในร่มแล้วก็ยังเป็นแฟชั่นสไตล์การแต่งตัวที่ดูดีได้

โฮกกกกก..........น่าร้ากกกกกกกกกกกกๆๆๆๆ

วันนี้เป็นวันที่เราได้มาเที่ยวกับคุโด้ตอนปิดเทอมหน้าร้อน โปรแกรมตอนแรกก็จะไปเที่ยวทะเลกันแต่ว่าลุงดันติดธุระ รันกับคาซึฮะเลยขอไปช็อปปิ้งกันสองคน คุโด้เลยมากับเรา ถึงจะไม่ได้เล่นน้ำด้วยกันแต่แค่นี้ก็สุดยอดแล้วน่า!! งี๊ดๆๆๆๆๆๆ คุโด้~~~~~!(เริ่มไม่เป็นภาษามนุษย์)

ใช่แล้ว บรรยายมาเยิ่นเย้อตั้งกี่บรรทัดสรุปคือวันนี้ช่างเป็นวันที่สวยงามและพิเศษ................ถ้าไม่มี...

"อะไร? ทำหน้าประหลาดๆ หรือว่าคิดเรื่องน่าเกลียดอีกแล้วสิท่า?"

อยู่อีกข้างนึง...

"อันตรายๆ ชินอิจิต้องระวังน้า.....เดี๋ยวนี้คนเรามันไว้ใจไม่ได้ถึงจะรู้จักกันก็เหอะ"

แวร้กกกกกก.....!!!!!! พะๆๆ พะ พูดอะไรของแกฟะเจ้าไคโตะ!! ถึงฉันจะคิดแต่คนละอย่างกับที่นายพูดนะเฟ้ย!!! อย่ามายุให้คุโด้มองฉันผิดๆเซ่! อ๊ะ! เฮ้ย! อะไร จู่ๆอ้อมหลังมาคว้าตัวคุโด้ไปกอดตั้งกะเมื่อไหร่!!

"อ่ะ...นะ นาย ปล่อยคุโด้เดี๋ยวนี้เลยนะ! นายนั่นแหล่ะที่ไว้ใจไม่ได้!"

"หือ? ฉันกอดเขาแบบอยากปกป้องน้องชายที่น่ารักต่างหาก นายคิดไปถึงเรื่องไหน? อะฮ้า เห็นมะ หมกมุ่นแต่เรื่องพรรค์นั้น น่ากลัวเน้อๆ คุโด้คุง" แล้วไคโตะก็ยิ่งกอดโคนันแน่นเข้า เอาหน้าไปไซ้ๆกับปอยผมเด็กน้อยเข้าไปอีก เอ่อ...กลางห้างนั่นแหล่ะ สภาพเฮย์จิยืนสติแตกโวยวายไคโตะที่นั่งลงไปกอดโคนันทำให้ตกเป็นเป้าสายตาคนสัญจรได้อย่างดี

"ปล่อยฉันน่าเจ้าบ้า น่ารำคาญ" โคนันสะบัดตัว ผลักให้ไคโตะออกห่างๆ เฮย์จิรู้สึกโชคดีเล็กน้อยที่คุโด้มีนิสัยเย็นชาอย่างนี้...แต่ก็นะ...มันน่าน้อยใจที่ตัวเองก็โดนอย่างเดียวกันด้วยนี่สิT_T

ใช่แล้ว!! วันนี้ต้องเป็นPerfect Date(คิดเองฝ่ายเดียว)แน่ๆถ้าไม่ซวยบังเอิญเจอเจ้าไคโตะอยู่หน้าโรงหนังที่กำลังจะเข้าไปดู และสุดแสนจะบังเอิญที่ตั๋วที่นั่งของมันดันนั่งติดกับตั๋วที่เราจองไว้ แถมนั่งฝั่งข้างๆคุโด้อีกนะ....

....บังเอิญ?...เอ่อะ เอ๋?...

...

...สังสัยจะตัดสาเหตุว่าบังเอิญออกไปได้เลยแหงๆ...เจ้าบ้านี่ ดักฟังโทรศัพท์ฉันกับคุโด้อีกแล้ว....t " t;;;;;

***

"นี่พวกนาย ฉันหิวแล้วนะจะทานข้าวกันรึยัง?"ไคโตะเอ่ยปากชักชวนเมื่อท้องของตัวเองส่งสัญญาณเตือน เฮย์จิไม่คิดจะสนใจกับคำทักท้วงนี้ ไคโตะก็เหมือนจะรู้ทันเลยหันไปผยักเผยิดชวนให้โคนันหิวด้วยแล้วงานนี้เฮย์จิจะดื้อแพ่งไม่กินได้รึ

"แล้วจะกินกันที่ไหนดีละ?"โคนันเงยหน้าถามไคโตะ เฮย์จิแอบน้อยใจเล็กๆที่มีไคโตะเป็นตัวหารความสนใจจากตัวเองไปอยู่หลายโข

"งั้นถามเฮย์จิสิ ทำหน้าเป็นมะตูมอยู่หลายนานแล้ว"

"เอ๋ นายเบื่อแล้วเหรอฮัตโตริ? หรือจะกลับ?"

"ปะ เปล่านะคุโด้! ฉันก็สนุกดีออกจะตาย" หนุ่มโอซาก้ารีบปฏิเสธทันควัน ปั้นหน้ายิ้มแย้มเต็มที่ -ไหงกลายเป็นว่าจะไล่เรากลับซะละเนี่ย?- เมื่อมองไปที่ต้นเหตุก็เข้าใจ ไคโตะทำหน้ายิ้มเยาะใส่ คำพูดของตัวเองมีผลทันตาเห็น สะใจกับเฮย์จิที่ต้องแก้ตัวพัลวัน

"แล้วคุโด้อยากทานร้านไหนล่ะ^^;;;"เฮย์จิพยายามเปลี่ยนเรื่อง

"อืม...ที่ไหนดีน้า"

"งั้นเอาที่!"

"สุกี้ละกันนะ ตกลงนะคุโด้" เฮย์จิพูดดักคอก่อนไคโตะจะเอ่ยชื่อร้านที่ตัวเองอยากกินทันควัน โคนันก็เออออเห็นด้วยกับความคิดเฮย์จิ เป็นการแก้แค้นเล็กๆของเฮย์จิครั้งแรกที่สำเร็จ แต่มันช่างเล็กเหลือเกิ้นถ้าเทียบกับที่ไคโตะแกล้งเขามาตลอดตั้งแต่ตอนดูหนัง...แน่นอน ไคโตะไม่ได้คิดติดใจอะไรหรอก แต่ยิ่งขำกับความพยายามสุดชีวิตของหนุ่มคันไซสุดซื่อ(โถ...เฮย์จิเอ๊ย...)

***

ห้องแอร์ขนาดใหญ่หอมกลิ่นของต้ม กระเทียมเจียวฟุ้ง ฝาแก้วทรงกลมมัวพร่าไปด้วยไอน้ำที่ระเหยขึ้นมาจากน้ำซุปในหม้อสีแดง พนักงานสาวในชุดเสิรฟ์สีเขียวเอ่ยปากทักทายก่อนยื่นเมนูเล่มยาวให้คนละอัน

(ปล.คาดว่าสุกี้MKมันคงไม่ไปเปิดสาขาที่ญี่ปุ่นหรอก แต่คนเขียนเป็นคนไทยน่ะ...อ่านะ...เข้าใจนะ โอเค้?(กิ้งก่าหันไปหยิบฝาหม้อมาอุดปากคนที่กำลังจะท้วงติง))

"เมนูใหม่แนะนำนี่น่าสนใจนะ ชินอิจิ"

"หือ? เดี๋ยวสิ ดูอยู่น่ะ"

เฮย์จินั่งน้ำตาตกใน เหลือบตาผ่านเมนูในมือตัวเองมองไคโตะยื่นหน้าไปใกล้ๆเมนูที่โคนันถืออยู่ ชี้รายการอาหารอย่างสนุกสนานเหมือนทั้งร้านมีกันอยู่สองคน โถๆๆๆ ยัยเขียวนี่(พนักงานเสิรฟ์)ก็ยังมาชื่นมาชมว่าเป็นพี่น้องที่น่ารัก สมกัน เจ้าไคโตะที่ทำท่าแก้เขินก็นะ...น่าหมั่นไส้จิ๊บ นี่ถ้ามันไม่ชิงไปนั่งข้างเดียวกะคุโด้ก่อนป่านนี้ก็คงเป็นเราไปแล้ว ฮือ...(แต่จะมีคนมองว่าเฮย์จิกับโคนันเป็นพี่น้องกันด้วยรึ?)

"ไม่ทราบว่าจะสั่งอะไรเพิ่มเติมอีกมั้ยคะ?"

ชายหนุ่มโอซาก้านั่งคิดนั่งแค้นแทะเมนูในมือจนแหว่งพึ่งรู้สึกตัวว่าทั้งคู่สั่งกันเรียบร้อยไปแล้ว

"อ้าว? นายยังไม่ได้สั่งอีกเหรอ? ลืมสังเกตุไปเลยนะเนี่ย" โฮก เยาะเย้ยฉันอีกแล้ว คอยดูเถอะแก๊~~~~!!

แล้วเฮย์จิก็หันไปทางบริกรสาว พูดชื่ออาหารที่ประกอบขึ้นจากเนื้อปลาออกไปหมดเมนู สะใจเล็กๆที่ของที่สุดแสนเกลียดของไคโตะจะถูกยัดลงไปในหม้อ เฮย์จิยื่นเมนูคืนบริกรสาวพร้อมพูดว่าแค่นี้ก่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่เฮ้ย!!

"ทำไมนายทำอย่างนี้ล่ะ? ก็รู้ว่าคุโรบะเกลียดปลาก็น่าจะถามกันก่อน อย่างนี้มันแย่มากเลยนะ"

แว้ก~~~!!! ไหงคุโด้มาตำหนิเราอย่างเนี้ยล่ะ? แล้วไอ้ไคโตะที่ทำหน้าทำตาเรียกคะแนนสงสารนั่นมันคืออาร้ายยยยย?????

"ไม่เป็นไรหรอกคุโด้ เฮย์จิเขาชอบทานก็ไม่เป็นไรหรอก"

"ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ? จะให้แคนเซิ่ลที่สั่งไปก็ได้นะ"

ไคโตะยิ้มหวานส่ายหน้าปฏิเสธย้ำว่าไม่เป็นไรเรียกคะแนนเห็นใจไปอีกจม ยิ่งไคโตะรับบทพ่อพระยอมทุกอย่างก็ยิ่งกดให้ตัวเฮย์จิเป็นคนร้ายมากขึ้นเข้าไปอีก

...โอ้ละหนอ ชีวิต...

***

แล้ววงสนธนาเกี่ยวกับหนังที่พึ่งได้ไปดูกันก็หยุดลงเมื่อบริกรสาวเจ้าเดิมนำของที่สั่งมาเสริฟ์ วางกองพะเนินเทินทึก และด้วยเหตุที่ว่าที่นั่งข้างเฮย์จิเป็นที่ว่าง ข้าวของทั้งหลายเลยมาแหมะไว้ตรงนั้น เป็นภาวะจำยอมให้เฮย์จิต้องรับหน้าที่จัดการใส่ของลงหม้อทุกอย่างอย่างช่วยไม่ได้

ส่วนบะหมี่หยก เป็ดย่างก็ถูกวางที่ฝั่งไคโตะ ไคโตะก็บริการตักเสริฟ์ใส่ถ้วยให้โคนันที่นั่งอยู่ด้านใน นั่งทานกันสองคนอย่างเอร็ดอร่อยรอให้บ๋อยจำเป็นอย่างเฮย์จิจัดการ แต่เพื่อไม่ให้น่าเกลียด ไคโตะก็คว้าจานผักสดฉีกลงหม้อ ชวนโคนันฉีกด้วยกันอีกนะ โอ๊ย ดูแล้วสุดจะหวานแหววบาดใจเฮย์จิเป็นที่สุด

ไอ้ตัวเฮย์จิเองจะโวยวายก็ใช่ที่ น่าเกลียดและยังเป็นภาพพจน์แง่ลบต่อสายตาโคนันอีก สิ่งที่พอทำได้ตอนนี้ก็คือประโคมใส่ของที่ตัวเองสั่งมาลงหม้อ ลูกชิ้นปลา ลูปชิ้นรักบี้ เกี๊ยวปลา ปลาสวรรค์ ปลาเส้นฯลฯลอยกันให้ควั่กอยู่ในหม้อ ผุดแซมขึ้นกลางดงผักที่อยู่ด้านบนเมื่อฟองน้ำเดือดจากใต้หม้อดันขึ้นมา

มีเหรอไคโตะจะไม่รู้ มองสารพัดตระกูลปลาลอยตุแอ่บๆกันให้เกลื่อน สายตาจากเฮย์จิลอดผ่านไอน้ำขาวขุ่นส่งมาเยาะเย้ย ไคโตะไม่ได้ว่าอะไรได้แต่ยิ้มเล็กๆตอบ...อย่างมีเลศนัยด้วยสิ

ใส่ผักใส่เนื้อใส่ไข่ วุ้นเส้นเต้าหู้ลูกชิ้นลงไป ไม่ทันไรเดือดทันใจสุกแล้วเอย...

ทั้งสามเริ่มลงมือจัดการทานกันเงียบๆ กลิ่นหอมของน้ำต้มเนื้อและผักลอยฟุ้งขึ้นทุกครั้งมือใช้ทัพพีควานลงไป น้ำซุปย้ายเข้ามาอยู่ในถ้วยเล็กสีขาวให้เห็นสีสันของความอร่อยที่ถูกกลั่นละลายกระจายอยู่ ลูกชิ้นส่งควันลอยกรุ่นเมื่อสัมผัสอุณหถูมิเย็นภายนอก ย้อมด้วยสีน้ำจิ้มรสเด็ดเพียงครึ่งแล้วคีบเข้าปาก เอิ๋ว~~~~~~น่ากิน(คนเขียนหันไปหยิบทิชชู่มาซับน้ำลาย)

เฮย์จิก็คงอร่อยด้วยอยู่หรอกถ้าไอ้ที่บรรทัดข้างบนไม่ได้เป็นการบรรยายเรื่องที่ไคโตะทำให้โคนัน...

น้ำตาที่ตกในไหลซู่ยิ่งกว่าไนแองการ่า โฮ~~~~~~ภาพที่ไคโตะคีบนู่นคีบนี่ให้โคนันมันช่างบาดใจ โคนันก็ไม่ได้ดื้อแพ่งปฏิเสธเพราะว่าขนาดตัวที่เล็กของตัวเองเป็นอุปสรรค ถ้าทำเองแขนเล็กๆสั้นๆก็อาจจะถูกขอบหม้อลวกเอาได้ เฮย์จิก็สบายใจตรงจุดนี้เหมือนกัน...แต่ก็เจ็บใจวะ(น่าน ขนาดเศร้าๆยังมีกะใจห่วงชินอิจิ)

ทำอะไรก็ไม่ได้ ไคโตะอยู่สมรภูมิที่ดีกว่า มองไปก็เจ็บอกเจ็บใจแถมหิวอีกด้วย สู้คีบหัวใจหมูใส่กระชอนมาต้มกินดีกว่า....................โฮ...หัวใจดวงน้อยที่ถูกต้มมันช่างเหมือนใจเราที่กำลังทรมานตอนนี้อยู่เหลือเกิน(ไปกันใหญ่)

"อ๊ะ? หัวใจเหรอ? อยากกิน" โคนันทักขึ้นเมื่อเห็นเฮย์จิคีบหัวใจหมูที่ต้มสุกแล้วขึ้นมาจากหม้อ เพราะสารพัดของถูกวางไว้ฝั่งเฮย์จิ และมุมที่หม้อบังทำให้โคนันไม่เห็นว่าของชอบของตัวเองอยู่ตรงนั้น

"หือ? เอาไปสิ"ไม่ต้องให้สมองสั่งการ สัญชาตญาณก็สั่งให้เฮย์จิยื่นไปทางโคนันทันที แหม ทุกอย่างที่คุโด้ร้องขอ ไม่มีคำว่า-ไม่-ออกจากปากเฮย์จิหรอก

*อ้ำ*

ถ้าเอาตะเกียบคีบรับมันก็ยุ่งยาก โคนันเลยอ้าปากรับจากปลายตะเกียบเฮย์จิเองมันซะเลย โคนันครอบครองกรรมสิทธิ์หัวใจชิ้นนั้นในปากตนแล้วเคี้ยวตุ้ยๆละเลียดความอร่อยบนลิ้นอย่างสุขใจ ยิ้มขอบคุณเฮย์จิ...โอ้~~~~ถึงหัวใจชิ้นนั้นเป็นหัวใจของตัวเฮย์จิเองเขาก็พร้อมจะควักออกมาต้มให้เลยทันที!!!(...เฮย์จิเอ้ย เพ้อใหญ่แล้ว...)

อา...หลังจากที่เอาไปป้อนโคนันแล้วทำไมพอตะเกียบนี่คีบอะไรๆมากินมันก็อร่อยขึ้นๆอย่างนี้นะ ฮือๆๆๆ มีความสุขๆ เฮย์จิก็จัดการหยิบของสดข้างตัวมาต้มให้โคนันอย่างกระหน่ำ เริ่มเห็นความดีของสมรภูมิด้านตัวเองก็งานนี้

ไคโตะเริ่มรู้สึกถึงความเสียเปรียบของตัวเองอย่างจริงๆจังครั้งแรก ขณะที่เฮย์จิยิ้มแย้มจะคีบของป้อนให้โคนันอีกเขาก็โพล่งออกมาเบรก

"เฮ้ เฮย์จิ ขอฉันมั่งสิ ฉันเองก็หยิบไม่ถึงเหมือนกันนะ"

ตะเกียบในมือเฮย์จิชะงักทันทีด้วยความหมั่นไส้ เลยวางเนื้อที่จะให้โคนันลงจานตัวเองก่อนที่จะคีบสารพัดโคตรเหง้าสักหลาดปลาใส่จานไคโตะนับ10แล้วตัวเองก็หันไปคีบให้โคนันต่อ

".......ไม่เอาแล้ว ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ ไคโตะ ช่วยหลบหน่อย"โคนันสะบัดหน้าเบือนออกจากเฮย์จิ แล้วก็กระเถิบตัวลงจากเก้าอี้ออกไป

"อ๊ะ? คุโด้..."เฮย์จิงงเต็ก ทำไมอ่ะ? เค้าทำอะไรผิด เด็กหนุ่มคันไซจะลุกตามไปทันทีแต่ก็สะดุดกึกกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยหยันจากฝั่งตรงข้าม

ไคโตะกำลังคีบสารพัดลูกชิ้นปลา ปลาเส้น เกี๊ยวปลาเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

"เฮ้ย!!"

"ฮ่าๆๆ ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่ากินปลาไม่ได้ แค่เกลียด-ตัว-ปลาเท่านั้น นอกนั้น อา-หร่อย "ปลาที่แปรรูปแล้วไม่มีผลอะไรกับไคโตะ งานนี้เฮย์จิจ่ายลูกผิดจังเบอร์ มิน่าล่ะทำไมตอนจะให้เข้าร้านสุกี้ ไคโตะไม่ท้วงติงอะไรเลย ไคโตะรู้แต่แรกแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ แกล้งให้เฮย์จิหัวปั่นเข้าไปได้อีก โฮะๆๆๆ

หนอย...แล้วมาทำหน้าเรียกคะแนนสงสารจากโคนันตอนสั่ง...กรอด...

***

โคนันกลับเข้ามาในร้านอีกครั้งหลังจากเสร็จธุระ เฮย์จิพยายามถามว่าโกรธอะไรรึเปล่าแต่โคนันปฏิเสธทั้งๆที่ท่าทางออกมาคนละเรื่อง ตอนนี้โคนันทำหน้ารมย์บ่จอยสุดๆ

"อ๊ะ....อ่า...งั้นทานกันต่อดีกว่านะ"เฮย์จิยิ้มสู้ คีบของให้โคนันอีก

"ไม่เอา อยากคีบให้ไคโตะมากกว่าไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอก"

ตะแหง่ว....เวงแล้วมั้ยล่ะ...คุโด้เคืองเรื่องเมื่อกี้เหรอเนี่ยT_T ท่าทางจะโกรธที่เราหันไปคีบไอ้ตระกูลปลาให้เจ้าไคโตะแหง

ตอนนี้บรรยากาศยิ่งมาคุหนักกว่าตอนแรกอีก นอกจากโคนันจะให้ความสนใจกับไคโตะมากยิ่งขึ้นแล้ว ก็ยังมางอนเขาแบบไม่หันไม่มองไม่สนใจ สร้างความอาภัพให้กับเฮย์จิยิ่งนัก โฮ...งานนี้สารพัดลูกตื้อลูกง้อถูกนักสืบหนุ่มตะวันตกงัดขึ้นมาใช้อย่างไม่คิดชีวิต

ไม่ต้องสงสัย คนที่หัวเราะสะใจข้างหลังนี่คือ...เหอะๆๆ

สมกับลักษณะลูกคนเดียว ยิ่งเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนยิ่งมีกิตติศัพท์ด้านการเอาแต่ใจสูง ชินอิจิก็เช่นกัน งอนแล้วง้อคืนดียาก เฮย์จิเคยเจอศึกใหญ่มาแล้วครั้งนึงจึงรู้ซึ้งดี ก็ตั้งแต่ตอนแรกเจอกัน เฮย์จิดันไปโวยวายท้าประลองกับชินอิจิจนโดนเหม็นขี้หน้าเอาเข้าให้ กว่าจะง้อมาเป็นเพื่อนได้นี่ก็กินไปครึ่งปี แง.....เค้าไม่อาวววว คุโด้ เค้าผิดไปแย้ว....(...ยิ่งแต่งเฮย์จิยิ่ง...)

แต่เดี๋ยวนี้ชินอิจิคงใจอ่อนลงไปเยอะ หรือเพราะความสัมพันธ์ที่คบกันมายืดยาวก็แล้วแต่ ความพยายามตลอด20นาทีของเฮย์จิเริ่มสำฤทธิ์ผล เอ่อ นี่ขนาดลดลงไปเยอะแล้วนะ โคนันเริ่มหันมาสนใจเขาบ้างแล้ว ถึงหน้าจะยังมุ่ยและไม่ยอมตอบอะไรเกิน3คำเลยก็เหอะ

เฮย์จิที่พลันวันกับเรื่องงอนตรงหน้าพึ่งจะสะกิดใจว่าตลอดเวลาที่ตัวเองง้อไม่มีมารคอหอยที่ไหนมาขัดคอเลยแหะ พอสายตาไพล่มองไปทางไคโตะก็เห็นเจ้าตัวถือตะเกียบคนไปคนมาในจาน เหม่อออกไปที่ไหนก็ไม่รู้ สงสัยจะขี้เกียจแกล้งแล้วซะละมั้ง? เฮย์จิคิด

ผ่านไปนาทีที่30 (กินกันนานจังวุ้ย)สถานการณ์เริ่มกลับสู่ภาวะปกติ คนที่รู้สึกโล่งใจมากที่สุดคงไม่พ้นเฮย์จิ ตอนนี้โคนันเริ่มยิ้มให้เขาออกบ้างแล้ว

"คุโด้เอานี่มั้ย?"

"อืม"

โคนันยื่นจานไปรับ...แง ยังไม่หายงอน100%นี่นา T_T;;; เฮย์จิรำพึง ถ้าตอนนั้นไม่ไปจุ้นจ้านกับเจ้าไคโตะ ป่านนี้เรากับคุโด้ก็คงสวีทกันอยู่หรอก ไม่มีปาฏิหารย์ให้แก้ตัวย้อนหลัง สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคือจำไว้เป็นบทเรียน

เอ แต่ถ้าคุโด้งอนเรื่องที่เราคีบของให้เจ้าไคโตะ จริงๆแล้วมันน่าจะหายได้แล้วนี่หน่า? หรือว่าคุโด้งอนเราเรื่องอื่นอยู่ด้วยอีกนะ?

"เอ่อนี่ฮัตโตริ เดี๋ยวทานเสร็จแล้วฉันอยากไปดูแบตMDหน่อย"

"งั้นเดี๋ยวเราไปอากิฮาบาร่ากันนะ ที่นั่น..."

-ตือ ตื่อ ตือ ตื้อ ตือ...-(ใครรู้ว่าเป็นเพลงอะไรถือว่าสุดยอด เหอๆ)

เสียงมือถือไคโตะดังขึ้นขัดจังหวะสนธนา เจ้าตัวหยิบเครื่องจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู พอมองหน้าจอก็เลิกคิ้วทำท่าตกใจแล้วจู่ๆก็กดตัดสายทิ้งไปซะเฉยๆ

"อ้าว? ทำไมไม่รับสายล่ะ?"ฮัตโตริทัก

"เอ๊าะ เปล่า เบอร์ไม่คุ้น สงสัยโทรผิดน่ะ"

แล้วเสียงโทรก็ดังขึ้นอีก ไคโตะมองเบอร์แล้วก็กดตัดอีก

"น่ารำคาญจริงๆน้าเจ้าพวกโทรผิดนี่" ไคโตะตัดบท หัวเราะกลบเกลื่อนไปซะอย่างนั้น แล้วก็แสร้งชวนคุยชวนกินต่อ

หลังจากนี้ก็มีเสียงเตือนเมลล์เข้ากระหน่ำประมาณ5ครั้งติดต่อกัน...

"อ่า ขอตัวก่อนนะ พวกนายทานกันไปก่อนเถอะ" ไคโตะลุกขึ้น ยิ้มเจื่อนๆก่อนเร่งเดินออกนอกเขตร้านไป ท่ามกลางความงุนงงของโคนันและความสงสัยของเฮย์จิ

หรือว่า...?

"คุโด้ เดี๋ยวฉันมานะ รอเดี๋ยว" เฮย์จิลุกขึ้นยืนขึ้นมาอีกคน ยกมือข้างนึงมาไว้ข้างหน้าก้มหัวเล็กน้อยเป็นพิธีเชิงขอโทษแล้วพลุนพลันออกไป

"ดะ เดี๋ยวสิ พวกนาย!"

และแล้วโคนันก็ยิ่งงุนงงหนักขึ้นไปอีกที่จู่ๆตัวเองถูกทิ้งให้เฝ้าหม้ออยู่คนเดียว...

***

ฮัตโตริออกมายืนอยู่ที่หน้าประตูร้าน มองซ้ายขวาหาเป้าหมายของตัวเองท่ามกลางคนเดินพลุ่กพล่าน แล้วก็เหลือบเห็นไคโตะกำลังสาละวนอยู่กับโทรศัพท์มือถือที่มุมสงบมุมหนึ่งข้างกระถางต้นไม้

"นายมีสิทธิ์อะไรมาบ่นฉันอย่างนี้ ไปเองได้ก็กลับเองสิทำไมฟะต้องเรียกฉันไปรับด้วย ไม่ใช่ญาติโกโหติกาฝ่ายไหนของนายสักหน่อย!!" ไคโตะใส่อารมณ์กับอุปกรณ์สื่อสารในมือเต็มที่จนร่างกายก็เผลอออกท่าทางไปด้วย แต่แล้วเจ้าตัวก็ชะงักทันทีเมื่อรู้ว่ามีคนมายืนหัวเราะอยู่ข้างหลังตัวเอง

"ฮัตโตริ?!"

"ไง ทะเลาะกับฮาคุบะอยู่เหรอ?" สถานภาพของทั้งคู่กลับกันจากแต่ก่อนโดยสิ้นเชิงเมื่อคราวนี้เฮย์จิเป็นฝ่ายหัวเราะเย้ยหยันใส่ไคโตะบ้าง

"นายพูดอะไรของนายน่ะ ไม่ใช่สักหน่อย!" ไคโตะรู้สึกเสียท่าอย่างแรงที่ถูกเฮย์จิรู้ทันและเยาะเย้ย ใบหน้าที่poker faceมาตลอดถูกย้อมด้วยสีเลือดฝาดจนแดงก่ำ เจ้าของมือถืออุทานขึ้นมาเมื่อของๆตัวเองในมือถูกเฮย์จิฉกไปอย่างรวดเร็ว

"ฮัลโหล อ่ะฮ้า ใช่ฮาคุบะจริงๆด้วย"เฮย์จิเหล่ตามองเจ้าของมือถือที่จ้องมาเขม็งและพยายามจะแย่งคืน แต่ศอกที่ยกขึ้นมาดันๆเอาไว้ก็ทำให้ไคโตะเข้ามาใกล้เขาไม่ได้

(หือ? จอมโจรคิดต้องฉกคืนได้ง่ายๆอยู่แล้วเหรอ? อืม...เว้นไว้สักกรณีเหอะ เดี๋ยวแต่งต่อไม่ได้^^;;;)

"อะไรนะ? พึ่งกลับมาจากอังกฤษ ตอนนี้อยู่ที่สนามบิน ไม่รู้ล่ะ รีบๆมารับแฟนนายกลับไปเลย อย่ามาทิ้งให้อิจฉาคนอื่นแล้วมาแกล้งคู่ชาวบ้านอยู่แบบเนี้ย"

"บะ...บ้า ใครบอกว่าฉันเป็นแฟนหมอนั่น แล้วฉันก็ไม่ได้เหงาหรืออิจฉาเลยนะ!"ไคโตะแก้ตัวเป็นพัลวัน

"อ๊ะๆ ฉันยังไม่ได้บอกสักคำเลยนะว่านายเหงาน่ะ หรือว่าเหงาจริง? เหอะๆ"แน่นอนว่าทุกคำเฮย์จิจงใจให้ปลายสายได้รับรู้ด้วย หน้าไคโตะยิ่งแดงซ่านเข้าไปใหญ่ นี่ตัวเองหลุดปากพูดอะไรออกไป? ทำไมพอเรื่องแบบนี้ถึงคุมตัวเองไม่อยู่? รู้สึกทุกอย่างมันเกินจะควบคุมด้วยเหตุผลไปซะหมด

เฮย์จิหัวเราะ พอเห็นไคโตะหลุดคอนโทรลก็รู้สึกถึงส่วนน่ารักของเจ้าจอมจุ้นนี่ขึ้นมาทันที

นักสิบหนุ่มไม่คิดจะแกล้งอีกก็คืนมือถือให้ไคโตะไป ไคโตะมองค้อนใส่กึกนึงก่อนจะเบนความสนใจไปที่โทรศัพท์ พูดบ่นแก้ตัวไปอีกสองสามประโยคแล้วที่เหลือก็พอจับใจความได้ว่าจะไปรับ ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรก่อนวางแต่ก็ทำให้ไคโตะหน้าแดงซ่านขึ้นมาได้อีกเยอะทีเดียว

"เอาล่ะ กลับไปที่ร้านกันได้แล้ว"

จอมโจรหนุ่มที่วันนี้ถูกขโมยมาดไปหลายกระสอบพับมือถือเก็บใส่กระเป๋าก่อนเก็กหน้านิ่งชวนเฮย์จิกลับไป แต่แก้มที่ยังแดงๆอยู่ก็สุดปัญญาที่จะกลบเกลื่อนจริงๆ

"จริงๆน้า ถ้าเหงาก็บอกว่าเหงาแล้วมาเที่ยวด้วยกันก็ได้นี่นา"

"พูดบ้า! ฉันไม่ได้เหงาสักหน่อย พูดพล่อยๆ"

"แล้วมาเที่ยวแกล้งฉันกับคุโด้ อิจฉาล่ะสิ ใช่ม๊ะ?"

"..." ไคโตะทำเป็นไม่ได้ยินคำถามไปซะเฉยๆ เพราะเรื่องพวกนี้ยิ่งพูดแก้ยิ่งเข้าตัว เฮย์จิก็แอบหัวเราะขำอยู่ในใจ

"แล้วตกลงนายจะไปรับฮาคุบะที่สนามบินใช่มั้ย?"

"อืม ก็คงอย่างนั้น ถ้ายังไงพวกนายจะไปด้วยมั้ยล่ะ?"

"อ๊ะ จะไม่เป็นก้างขวางคอเหรอ? ฉันไม่ได้นิสัยชอบแกล้งเหมือนใครบ้างคนนี่นา"เฮย์จิพูดหยอกให้ไคโตะหัวเสียขึ้นมาตะหงิดๆก่อนจะก้าวเข้าสู่เขตร้านอีกครั้ง

"เออ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป"

"ล้อเล่นน่า ล้อเล่น เดี๋ยวลองชวนคุโด้ดูก่อน เขาคงไปด้วยนั่นแหล่ะ"เฮย์จิยิ้มอารมณ์ดี

"...ท่าทางจะชวนไม่ได้แล้วล่ะ"

"หา?"แน่นอน...ยิ้มหุบทันควัน เหอะๆ

ก่อนที่เฮย์จิจะถามเหตุผลจากไคโตะก็รู้คำตอบเองทันทีเมื่อเงยหน้ามองไปที่โต๊ะของตัวเอง

"อ่ะ....เฮ้ย! คุโด้หายไปไหนอ่ะ???" ไคโตะกับเฮย์จิงงเป็นไก่ตาแตก โดยเฉพาะคนข้างหลังที่หัวใจเต้นเป็นกลองเพลเพราะรู้สึกถึงเรื่องเลวร้ายกำลังมาเยือนอีกครั้ง

"ขอโทษค่ะ พวกคุณมากับน้องคนที่นั่งอยู่โต๊ะนี้ใช่มั้ยคะ?"

"อ่ะ คะ ครับ" เฮย์จิหันมาตอบบริกรสาวที่ทักเขาขึ้นมาจากภวังค์ตาแตก

"คือน้องคนนั้นเขาจ่ายค่าอาหารด้วยการ์ดแทนเรียบร้อยแล้วนะคะ และฝากกระดาษนี้ให้พวกคุณค่ะ"

-เชิญกินกันต่อตามสบาย-

สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ...

ลายเส้นปากกาที่กดอย่างแรงและลักษณะหวัดของตัวหนังสือสื่อให้รู้ถึงอารมณ์ผู้เขียนได้อย่างชัดเจน...

ซวยอีกแล้ว...เฮย์จิเอ๊ย

"สงสัยโมโหที่ถูกทิ้งอยู่คนเดียวแน่เลย....."เฮย์จิรำพึงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"อืม...แต่คงมีเหตุผลมากกว่านั้นแหงๆ"

"หา?" เฮย์จิถามไคโตะที่ยื่นหน้ามาอ่านข้อความใกล้ๆ

"ก็ตอนที่ชินอิจิงอนนายออกไปนอกร้าน นายไม่ได้ตามเขาไปนี่นา แต่กลับตามฉันออกไปอย่างเนี้ย"

"หาาาาาาาาาาาาาา????????"

"แต่ดีแล้ว การหึงก็เป็นการแสดงออกอย่างนึงของความรักนะ แต่ครั้งนี้ท่าทางจะหนักสักหน่อย เอาละ เดี๋ยวฉันต้องออกไปรับฮาคุบะที่สนามบินแล้ว นายก็ไปตามง้อชินอิจิละกัน ฝากขอบคุณที่เลี้ยงข้างด้วยนะ บาย" ไคโตะยิ้มร่าอารมณ์ดี ตบบ่าให้กำลังใจก่อนเดินออกจากร้านไปทิ้งให้หนุ่มโอซาก้ายืนอึ้งกิ่มกี่ เผชิญกับมรสุมชีวิตเพียงลำพัง...

......

.....

...

..

"อ๊าาาา@!*^#%@!*$%!&@$^%W!!!!!!!"

***

ปล.หลังจากนั้นได้ข่าวว่าเฮย์จิใช้เวลากว่า3อาทิตย์ง้อชินอิจิแหน่ะ เหอๆๆ

...บอกแล้วว่าเฮย์จิในฟิคเราอ่ะ -ซวย-^0~"

***END***